ΙΝΔΟΕΡΩΠΑΪΚΗ ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΑΤΗ

«ή ανοησία είναι χειροτέρα τής κακότητος» Οί Φοινικιστές καί Ινδοευρωπαϊστές ΔΟΓΜΑΤΙΖΟΥΝ γιά νά πείσουν .

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΒΙΛΛΙΩΤΗΣ

                                                                                                                                                    

Ή μικρόζωη αυτή θεωρία περί Φοινίκων, καθιερώθηκε στήν Ευρώπη σέ μία εποχή πού όπως γράφει ό Άγγλος κλασσικός S.G. Rembroke στό έργο τού (The legacy of Greece, oxford university press 1994) λέγει : «Στούς φοίνικες εδίδετο ρόλος ενδιαμέσων πού ξέφευγε από οποιαδήποτε πληροφορία τής Ιστορίας. Ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέα τής σοφίας καί τού πολιτισμού τού «περιουσίου λαού πρός τούς απολίτιστους καί δή στούς Έλληνες».

 

Τά θεμέλια τής λεγομένης Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας έχουν αρχίσει νά κλονίζωνται, ενώ ήδη ολοκάθαρα ακούγονται οί τριγμοί τής ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΩΣ.

 

Τά Φοινικικά ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΦΩΝΗΕΝΤΑ - ΕΙΧΑΝ ΜΟΝΟ ΣΥΜΦΩΝΑ καί αυτά Ελλιπώς , ούτε Φ,Χ,Ψ,Ξ
ΗΤΑΝ ΣΥΛΛΑΒΑΡΙΟΝ ... Τί γίνεται μέ τα Ελληνικά : υιοί,αιεί,ία,οίαι,ώιον

Τά 16 ΓΡΑΜΜΑΤΑ τά βρήκε ό Παλαμήδης καί τά άλλα 8 ό Σιμωνίδης καί Επίχαρμος

 

Ή σανσκριτική χωρίζεται στήν Βεδική πρό τού 500πχ καί τήν μεταβεδική. Υπήρξε γλωσσα ιερατείου καί ποτέ δέν τήν μίλησαν. Μέ ποιόν τρόπο οί Έλληνες τών Μυκηναϊκών χρόνων υποτίθεται ότι ήρθαν σέ επαφή μέ αυτές τίς αππόκρυφες ρίζες ?

 

ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΣΟΚΑ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΜΟΛΙΣ ΣΤΟΝ 3πχ αιώνα

Ή γλωσσολογική σύγκριση γιά νά είναι έγκυρη καί ακριβής πρέπει νά είναι σύγχρονη καί όχι διαχρονική. Είναι ΑΠΑΤΗ αυτή ή βοήθεια τής σύγκρισης τών Σανσκριτικών τού 1000πχ μέ τά Ελληνικά τού 8πχ αιώνος, τά Λατινικά τού 5ου αιώνος πχ, τά γοτθικά τού 4ου αίωνος πχ κτλ..

Ό Γάλλος Μπουφαρτίγκ «Οί Ελληνικές ρίζες τής Γαλλικής γλώσσας» εκδ.Ελευθεροτυπία, σελ 12 :
Η Ύπαρξη μίας φυλής – φάντασμα
Πού μιλούσε τήν συμβατική γλώσσα φάντασμα, τής οποίας ΚΑΝΕΝΑ ΓΡΑΠΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ

Γερμανός Γλωσσολόγος Franz Bopp «Συγκριτική Γραμματική» 1833 :
-Ή σανσκριτική στηρίζεται στά Ελληνιά καί όχι τά Ελληνικά στά Σανσκριτικά
-Δέν μπορώ νά επιδοκιμάσω τήν «Ινδοευρωπαϊκή θεωρία»

Krutwing Sagredo καθ.Ελληνικής Φιλολογίας ( Halcon 1993 Ιανουάριος) : «ή Ινδική λογοτεχνία αναπτύχθει τόν 3-5 αιώνα μχ . Οί αναφορές σέ αρχαιότερες ημερομηνίες ώς πρός τίς βέδες είναι μόνο ΘΕΩΡΙΑ.

Γερμανός Ινδολόγος Max Miller : «ή Ελληνική είναι αρχαιοτέρα τής Σανσκριτικής καί επι πλέον όλοι οί συντακτικοί καί γραμματικοί τύποι είναι ανώτεροι καί μεγαλυτέρας αξίας»

Ινδός Καθ. Α.Chakraborty Απρίλιος 1994 : «ή Σανσκριτική ΔΕΝ είναι τόσο αρχαία ΟΣΟ χρειάζεται γιά νά τής αποδοθή ή μητρότης τής Ελληνικής»

Ινδική Εφημερίς Πουρνίμα Σαμμελάν Σεπτ.1994 φύλλο 21 : «Οί Έλληνες ερχόμενοι από τόν Καύκασο, άφησαν απογόνους στήν χώρα μας»

Καθηγητής P.Chantraine : « Γιά καθαρά Πανάρχαιες Ελληνικές λέξεις καταβάλλεται αγωνιώδης προσπάθεια προκειμένου νά προσαρμοσθούν σέ Σανσκριτικές...μέ τήν λέξη άρουρα essai de rapprochement de Skr.urvara = moisson κάνουν δηλαδή προσπάθεια νά συνδεθεί μέ τό Σανσκ. Urvana πού σημαίνει θερισμός. Στήν λέξη άναξ ενώ παραδέχεται ότι ότι οί Φρύγες τήν πήραν από τούς Έλληνες, αναφέρει έν τούτοις ότι αναζητείται «ινδοευρωπαϊκή» ετυμολογία.

Όταν ή Σανσκριτική άρχισε νά γράφεται , δανείσθηκε από την Ελληνική τίς απαραίτητες ΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΛΕΞΕΙΣ όπως τήν μελάνη (mela) καί τό όνομα τής γραφίδος (kalama)

ΕΠΙ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΟΝΑ ΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑΣ ΑΦΟΜΟΙΩΣΕΙΣ

Colin Renfrew «Αρχαιολογία καί Γλώσσα» :
Ή μητέρα τών γλωσσών είναι ή πρωτοΕλληνική γλώσσα

Britanica εκδ.1974, τόμος 6, σελ 1059 στό άρθρο ΕΥΡΩΠΗ :
Αρχαιότερος λαός στόν χώρο τής Μεσογείου , είναι ό λαός τής Κεντρικής Ελλάδος καί Αιγαίου.

Ι.Θωμόπουλος 1912 «Πελασγικά» : Οί ετεοκρήτες εισέδυσαν στήν Ασία καί ίδρυσαν βασίλεια

J.T.HOOKER Άγγλος Ελληνιστής (εισαγωγή στήν Γραμμική Β’ εκδ.ΜΙΕΤ 1994) :
Οί Μυκηναίοι διείσδυσαν όλο καί βααθύτερα στήν Δυτική Μεσόγειο, Σαρδηνία, Ιβηρία, Σικελία καί στό εσωτερικό τής Μικράς Ασίας


Διόδωρος Σικελιώτης (1,27)
Αρριανός Ινδική, 5 :
Περί τούς Αργοναύτας καί τόν Δίιόνυσον καί έτερα πολλά τών έν τοίς παλαιοτάτοις χρόνοις πραχθέντων & Έλληνες άφησαν απογόνους στήν Ινδική, ερχόμενοι από Καύκασο

Ηρόδοτος Ζ,150 : Από Περσέα καί Ανδρομέδα γεννήθηκε ό Πέρσης

Κορνήλιος Νέπως (Βίοι Hannibal κεφ 3,4) : «…ad Alpes venit , quae Italiam ab Gallia seiungunt , quas nemo umquam cum exercitu ante cum practer Herculem Graium transierat , quo facto is hodie saltus Graius appelatur ..»
Παντού λοιπόν επήγαν οί Έλληνες , αυτό είναι ιστορικό γεγονός
Τό ότι άλλοι ήρθαν στήν Ελλάδα, αυτό είναι ελπίδα τών κομπλεξικών ανθελλήνων


Κικέρωνας : «PISISTRATUS PRIMUS HOMERI LIBROS CONFUSOS ANTEA SIE DISPONISSE … UT NUNC HABEMUS (DE ORATORE III 137)
Είχαμε λοιπόν αλφάβητον πολύ πρίν τά ψυχολογικά χρονικά όρια τών Φοινικιστών

Τάκιτος : «Arcade ab Evandro dedicerum litteras, et forma litteris Latinis» Annales 11,14
Οί Έλληνες δηλαδή κατείχαν γραφή πρίν τούς Αρχαϊκούς χρόνους

ΤΟ Ε είναι στούς Δελφούς από τό 2500πχ

Στόν δίσκο τής Φαιστού φαίνονται καθαρά τά Α,Β,Ε,Η,Υ

ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΞΕΛΙΓΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ Όμηρος Ζ169
Οί ψυχικές καί έντονες καταστάσεις δέν διεγείρονται από πικτογραφίες καί ιερογλυφικά

Πλούταρχος «Περί Σωκράτους δαιμονίου» 577F : Πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά , παμπάλαια..

Γραφή οί Έλληνες έχουν από τήν Μυθική εποχή :
ΑΙΣΧΥΛΟΣ , Ικέτιδες 946 καί Προμηθέας 455
ΣΟΦΟΚΛΗΣ , Τραχίναι 156
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ , Ιππόλυτος 865
, Ιφιγένεια έν αυλίδι 33
ΣΤΟΒΑΙΟΣ , περί γραμμάτων ΠΑ΄

Ηρόδοτος – Κλειώ 58 : «Τό δέ Ελληνικόν γλώσση μέν , επεί τέ εγένετο , αεί ποτέ τή αυτή διαχράται ....»

Κικέρων « Οί Θεοί διαλέγονται , τή τών Ελλήνων γλώττη χρώνται »

Στράβων καί Ευήμερο : «ταύτα ού ποιητών πλάσματα εστίν, ουδέ συγγραφέων, αλλά γεγενημένων ίχνη καί προσώπων καί πράξεων»

 

Η ινδοευρωπαϊκή θεωρία εστηρίχθη σέ γλωσσολογικά τεκμήρια καί όχι αρχαιολογικά. Αντίθετα από τήν επικρατούσα πρακτική οί ινδοευρωπαϊστές επεχείρησαν νά προσαρμόσουν αρχαιολογικά τεκμήρια στήν θεωρία των καί όχι νά εκπονήσουν μία θέσι στηριζομένη στά τεκμήρια αυτά. Ή πρακτική αυτή απετέλεσε καί αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.


 

Τό σημαντικώτερο Ελληνικό ιερογλυφικό είναι ό δίσκος τής Φαιστού, ό οποίος δέν είναι χαραγμένος αλλά παρουσιάζει αποτυπώματα από μικρές σφραγίδες καί θεωρείται τό πρώτο βήμα στήν τυπογραφία.

Ή ανάλυση τών σχημάτων καί τής μορφής τών γραμμάτων τού Ελληνικού αλφαβήτου πού μέ παραστατικότητα καί εικονιστική ακρίβεια περιγράφουν ώς προφορά καί συμβολισμοί τήν Ελληνική ρίζα καί τίς λέξεις ή αντικείμενα ή έννοιες πού εκπροσωπούν, οδηγεί στήν συσχέτιση τών συμβόλων μέ τά Ελληνικά γλωσσικά στοιχεία. Τό γεγονός αυτό εντάσσει αφ’εαυτό τά γράμματα τής Ελληνικής στό γλωσσικό σύστημα τής Ελληνικής καί αποδεικνύει ότι τά γράμματα μόνον τήν Ελληνική γλώσσα καί τίς σημασίες της εκφράζουν. Ή μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη τήν οποία δυστυχώς ή επιστήμη αγνοή, μολονότι αποτελεί συνέχεια καί ολοκλήρωση τής λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως τού προβλήματος τής γλώσσης (Κρατύλος). Διαλύει οριστικά τήν θεωρία ότι ή Ελληνική γλώσσα προήλθε από άλλη, δεδομένου ότι αποδεικνύεται ώς ή μόνη μή συμβατική γλώσσα, ή μόνη δηλαδή πού παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ τού συμαίνοντος καί τού συμαινομένου.

Στήν «φοινικική» τό Ελληνικό Α σημαίνει βόδι καί λεγόταν άλεφ μέ φωνητική αξία σίγμα. Τό Β σημαίνει καλύβα καί λεγόταν μπέθ, τό Γ σημαίνει καμήλα καί λεγόταν γκιμέλ. Καμία σχέση λοιπόν μέ ήχο, εικόνα καί σχήμα μεταξύ τού συμαίνοντος καί συμαινομένου.

Ό Δαμιανός Στρουμπούλης, στήν μελέτη τού ( Γέννηση καί ερμηνεία τής Ελληνικής Γραφής, Αθήναι 1987) γράφει χαρακτηριστικά : «από παιδιά διδασκόμαστε ότι οί Έλληνες δανείστηκαν τήν γραφή από τούς Φοίνικες. Πώς όμως οί Έλληνες ένας λαός τόσο εκφραστικός, πρωτότυπος, εικονολάτρης, πολυμήχανος, είναι δυνατός νά αποτύπωσε τόν προφορικό του λόγο μέ δανεικά σχήματα, ξένα πρός τόν δικό του ψυχικό κόσμο, τίς δικές του εκδηλώσεις καί φυσικά εντελώς μηχανικά».
Ή επιστήμη εσφυρηλατήθηκε διά τών Ελληνικών καί ή γραμματική μας είναι Ελληνική εφεύρεση. Τά λογοτεχνικά μας έργα είναι Ελληνικά... καί όλες σχεδόν οί λέξεις είναι Ελληνικές». Ή Αγγλική γλώσσα μέ διάταγμα τού Ερρίκου Ε΄1422, περιέχει μόνο 27000αμιγείς Ελληνικές λέξεις καί 234000 πού έχουν πρώτο ή δεύτερο συνθετικό Ελληνική λέξη. Βάση τής Nomenclator Zoologicus ή ονοματολογία στήν ζωολογία έως τό 1994, είχε ανακαλύψει 337.789 γένη ζώων, έκ τών οποίων τά 196000 ονόματα ήταν αμιγείς Ελληνικά. Στήν ιατρική βάσει τού λεξικού Dorland1994 τό 68%, στήν βοτανολογία τό 60% βάσει τού λεξικού Δ.Καβαδία καί στήν επιστημονική καί τεχνική ορολογία τό 45% βάσει Mc Graw-Hill λεξικού, είναι λέξεις αμιγώς Ελληνικές.

I.             Α. Ζαρντέ στό «La Formation du peuple Grec», Παρίσιοι 1923 σελ 215 υποστηρίζει τήν Ελληνικότητα τού Αλφαβήτου.
II. ό Γάλλος φιλόσοφος Ρενέ Ντυσσώ στό «Journal Asiatique» ,1,357,1905 υπεστήριξε πώς οί Φοίνικες έλαβον τό αλφάβητο από τούς Έλληνες : «Οί Βιωτοί ανέτρεψαν τό Α ώστε νά σχηματίζεται κεφαλή βοδιού(Βουγενής = Διόνυσος).
III. Ό Evans στό «scripta minoa Oxford» 1909 υποστηρίζει σαφέστατα ότι οί Κρήτες μετέφεραν τά γράμματα στήν Φοινίκη.
IV. Πλούταρχος «Συμποσιακά» εξηγεί τό θέμα τού Αλφα, λέγοντας πώς είναι πρώτοι οί Βοιωτοί τό παρέστησαν καί όχι οί Φοίνικες.
V. Διόδωρος Σικελιώτης στό «Βιβλίον Ε΄74» λέγει : «Ταίς δέ Μούσαις δοθήναι παρά τού πατρός τήν τών γραμμάτων εύρεσιν καί τήν τών Επών σύνθεσιν τήν προσαγορευμένη ποιητικήν» - «τούς Φοίνικες ούκ εξαρχής ευρείν τά γράμματα, αλλά τούς τύπους τών γραμμάτων μεταθείναι μόνον, καί τή τε γραφή ταύτη τούς πλείστους τών ανθρώπων χρήσασθε καί διά τούτο τυχείν τής προειρημένης προσηγορίας».
VI. Πολύβιος στά «Ιστορικά ΙΑ,4» λέγει : «Οίδού νόμος, ούκ έθος, ουλόγος ουχ έτερον ουδέν ήν κοινόν έκ φύσεως πρός αλλήλους (Φοινίκων καί Ελλήνων)».
VII. Έρμαν Ντίλς Γερμανός Φιλόλογος στό «Προσωκρατικοί καί στό άρθρο Ορφεύς» αναφέρει:«οί Έλληνες όχι μόνο εγνώριζαν γραφή, αλλά έγραφαν τίς παρατηρήσεις καί τά διανοήματά των επί λεπτών σανίδων».
VIII. Αργοναυτικά «στίχος 44 καί 104» βλέπουμε ότι : «Ό Ορφέας εξελόχευσε τόν ιερό λόγο είς Αίγυπτο καί Λιβύη.
IX. Πέρσον καθηγητής Ουψάλας 1951, κατέληξε στό συμπέρασμα ότι ή γραφή είναι Κρητικής Καταγωγής (Γραμμική Α΄).
X. Σούλτεν καθηγητής στό περί Νουμαντίας διαπίστωσε ότι ή γραφή ήταν έν χρήσει στήν Κρήτη από τό 2000πχ.
XI. Βεντρις καί Τσάντγουικ (γλωσσολόγοι) αποκάλυψαν τήν Ελληνικότητα τής Γραμμικής Β΄
XII. Ό Χουρμουσιάδης αρχαιολόγος τό 1994 έφερε στό φώς ξύλινη πινακίδα μέ χαραγμένα γράμματα τού 5260πχ (Καθημερινή 15\2\94).
XIII. Ό Καβαδίας (Ακαδημαϊκός) στό έργο του «Προϊστορική Αρχαϊολογία» αναφέρει πώς τό αλφάβητον είναι Ελληνικό.
XIV. Τό ίδιο λέγει καί ο Αρβανιτόπουλος στό έργο του «Επιγραφική».
XV. Ό ΣΠ. Μαρινάτος Καθηγητής Πανεπιστημίου στό έργο του «Αρχαϊος Κρητικός πολιτισμός» λέγει επίσης πώς τό αλφάβητον είναι Ελληνικό.
XVI. Ό Παπαγιανόπουλος Καθηγητής Επιγραφολογίας 1939 έργο «Ό Μέγας Αλέξανδρος καί ό Παγκόσμιος Ελληνισμός» Ελληνικές εκδ, Δαρέμα σελ 146 υπεστήριξε πώς τό αλφάβητον κακώς πιστεύεται πώς είναι Φοινικικό.
XVII. Ό Θεόδωρος Μπίρτ Γερμανός καθηγητής Ιστορίας στό έργο του «ό Μέγας Αλέξανδρος» βεβαιώνει γιά τήν Ελληνικότητα τού Αλφαβήτου.
XVIII. Ό «Τσίλμερτ Μάρεϊ» Άγγλος Ιστορικός καί φιλόλογος αναφέρει πώς οί Έλληνες γνώριζαν πρώτοι γραφή.
XIX. Ο Γερμανός Schneider στό «Der Kretische Ursprung des Phonizichen Alphabets» αναφέρει πώς Κρητικό είναι τό Αλφάβητον.
XX. Θεόφιλος Βauger ό σημαντικότερος γλωσσολόγος τής Ευρώπης θεωρεί τούς Έλληνες ώς δημιουργούς τού αλφαβήτου λέγοντας τά εξής : «Άτοπον γάρ τόν θεμέλιον τής Ελληνικής διαλέκτου, βάρβαρων εύρημα λέγειν»-«Γραμματικού Χοιροβοσκού, Προλεγόμενα, p340»
XXI. Ό Βίκο υποστηρίζει πώς είναι φληναφήματα τά περί τού αρχεγόνου Εβραϊκού αλφαβήτου καί ότι φυσικά τά γράμματα εδόθησαν από τούς Έλληνες στούς Εβραίους καί όχι αντίστροφα (Ουμπέρτο Έκο: «ή αναζήτηση τής Τέλειας Γλώσσας»).
XXII. Τό Γαλλικό περιοδικό L’ EXPRESS INTERNATIONAL τ,2611, 19/8/2001 λέγει: «Ή ΕΛΛΑΣ τής οφείλουμε τά πάντα, Αλφάβητον, Δίκαιον, Δημοκρατία, Θέατρον, Αθλητισμόν, Φιλοσοφία, Μαθηματικά, Ιατρική, Ηθική, Αστρονομία, Τέχνη...»
XXIII. Όλιβερ Ταπλιν καθ. Οξφόρδης , Οί Έλληνες εδραίωσαν τόν αλφαβητισμόν στήν καρδιά τού δυτικού πολιτισμού, γιαυτό καί ή λέξης έιναι Ελληνική από τά πρώτα δύο Ελληνικά γράμματα.
XXIV. Χένρυ Μίλλερ (εκδ.Πλείας) λέγει : «ή Κνωσός κληροδότησε στόν κόσμο τήν πιό μεγαλοπρεπή κληρονομιά πού γνώρισε ό άνθρωπος τό αλφάβητον. Ή Κνωσσός υπήρξε κοσμική μέ τό αληθές νόημα τής λέξεως. Ό πολιτισμός πού αντιπροσωπεύει διαλύθηκε 1500χρόνια πρίν έλθη στή γή ό Σωτήρας, αφού κληροδότησε σέ ολόκληρο τόν Δυτικό κόσμο τό Αλφάβητο».
XXV. New Webster Dictionary of English Language edition Grolier, New York , τό αλφάβητον είναι Ελληνικό
XXVI. Διονύσιος Ζακυθηνός, τό αλφάβητον είναι Ελληνικό
XXVII. Χάρης Λαμπίδης, τό αλφάβητον είναι Ελληνικόν
XXVIII. Πώλ Φώρ στό «ή καθημερινή ζωή στήν Κρήτη τήν Μινωϊκή εποχή» Εκδ Ωκεανίς Αθήναι 1976 λέγει : « Τό Αλφάβητον είναι Κρητικής προελεύσεως».
XXIX. Reinach στό «Les Celtes dans les valees du-po-et-du-Danube» λέγει πώς Μυκηναϊκό είναι τό Αλφάβητον.
XXX. Burrews «The discoveries in Crete» Ό Έλλην ήτο ό Φοίνικας.
XXXI. HUMEZ «Alpa to Omega» ψεύται οί Φοινικισταί
XXXII. LODS « Πρό χριστιανική εποχή, Ελληνικές εκδ, Δίβρις σελ 109» Έλληνες δίδαξαν τό Αλφάνητον στούς Φοίνικες
XXXIII. Dussaud « Les Civilisations prehelleniques dans le basin de la mere gee» Οί Έλληνες έδωσαν τό αλφάβητον στούς Φοίνικες.
XXXIV. Ουϊλ Ντυράν «Ιστορία τού πολιτισμού» Ελλ.Εκδ Αθήναι 1965 τόμος Α. Τό αλφάβητον λέγει ό Ντυράν είναι Ελληνικόν.
XXXV. Κάρολος Μπαίρλιτς «Μυστήρια από ξεχασμένους κόσμους» Ελλ,Εκδ, Ράπτης, σελ 253. Ελληνικόν τό Αλφάβητον.
XXXVI. Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος αρχαιολόγος-επιγραφολόγος, τό αλφάβητον λέγει είναι Ελληνικόν.
XXXVII. Mario Pei Καθηγητής γλωσσολογίας στό Columbia University USA «Funk and Wagnalis New Encyclopedia» 1972 τόμος 13 σελ 451. Τό αλφάβητον ήτο Ελληνικό.
XXXVIII. De Saussure «Course in general linguistuics» page 39, Ελληνικόν είναι τό Αλφάβητον.
XXXIX. Αρβανιτόπουλος (1874-1938) εκδόσεις Εστία Αθήναι 1937 τόμος 1. Ελληνικόν τό Αλφάβητον.
XL. Γεώργιος Σμίθ καί Μαυρίκιος Σμίτ 1872 καί 1876 επίσης συμφωνούν μέ τήν Ελληνική προέλευση τού Αλφαβήτου.
XLI. Εφημερίς Βραδυνή 27\3\87 γραφή από τό 8000 πχ
XLII. Εφημερίς Ακρόπολις 17\1\87 ό ΕΟΤ καταστρέφει αρχαιολογικά ευρήματα, εγχάρακτων παραστάσεων.
XLIII. Εφημερίς Μεσημβρινή 25\11\86 περί Ελληνικού Αλφαβήτου.
XLIV. Κωνσταντίνος Τσάτσος Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος, Νομικός, Ποιητής. Τό Αλφάβητον είναι Ελληνικόν.
XLV. Καθηγητής Στασινόπουλος, τό Αλφάβητον είναι Ελληνικόν.
XLVI. ΙΛΙΑΣ 168 « Βασιλεύς Προίτος απέστειλε είς τόν πενθερόν του επιστολήν (σήματα Κάδμου).
XLVII. Ευριπίδης (Αποσπ.578) Παλαμήδης,Επίχαρμος καί Σιμωνίδης εποίησαν τό Αλφάβητον.
XLVIII. Γκεοργήεφ Βούλγαρος Ακαδημαϊκός συμφωνεί μέ τήν Ελληνική καταγωγή τού Αλφαβήτου.
XLIX. Ζακλίν ντε Ρομιγί: Η γηραιότερη (ξεχάσαμε πότε υπερέβη τα 90 της) και επιφανέστερη ελληνίστρια, που διά βίου αγωνίζεται για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών κειμένων και για την ευτυχία που μπορούν να προσφέρουν στην Ευρώπη, όπως η ίδια βεβαιώνει. Μετέχουσα στην εκστρατεία «ένα δένδρο για την Ελλάδα», με στόχο την αναδάσωση των καμένων του Αυγούστου, δηλώνει στον «Ελεύθερο Τύπο» των Αθηνών: «Πρόκειται ακριβώς για αλληλεγγύη! Για όσα ο πολιτισμός χρωστάει στην Ελλάδα. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι σημείο αναχώρησης όλων των πολιτισμών του κόσμου»…
L. Ενριέτα Βαλτέρ, Γαλλίδα Γλωσσολόγος « Είς τήν γλώσσα όλοι είμαστε Έλληνες».
LI. ό Ηρόδοτος «σύν τώ χρόνω μεταβάλλοντας τήν γλώσσα, μετέβαλλον καί τόν ρυθμό τών γραμμάτων».
LII. Ό ιστορικός Δούρις απέδιδε τά γράμματα στόν Φοίνικα, παιδαγωγό τού Αχιλλέως.
LIII. Ό M.Minoide στήν πραγματεία του «Καλλιόπη» γράφει: «ό Πίνδαρος έχει τήν γνώμη πώς τά γράμματα εφευρέθησαν από έναν Αθηναίο ονόματι Στοίχος.
LIV. S.G. Rembroke στό έργο τού (The legacy of Greece, oxford university press 1994) λέγει : «Στούς φοίνικες εδίδετο ρόλος ενδιαμέσων πού ξέφευγε από οποιαδήποτε πληροφορία τής Ιστορίας. Ένας ρόλος δηλαδή μεταφορέα τής σοφίας καί τού πολιτισμού τού «περιουσίου λαού πρός τούς απολίτιστους καί δή στούς Έλληνες».
LV. Ό Δαμιανός Στρουμπούλης στήν μελέτη τού ( Γέννηση καί ερμηνεία τής Ελληνικής Γραφής, Αθήναι 1987) γράφει χαρακτηριστικά : «από παιδιά διδασκόμαστε ότι οί Έλληνες δανείστηκαν τήν γραφή από τούς Φοίνικες. Πώς όμως οί Έλληνες ένας λαός τόσο εκφραστικός, πρωτότυπος, εικονολάτρης, πολυμήχανος, είναι δυνατός νά αποτύπωσε τόν προφορικό του λόγο μέ δανεικά σχήματα, ξένα πρός τόν δικό του ψυχικό κόσμο, τίς δικές του εκδηλώσεις καί φυσικά εντελώς μηχανικά».
LVI. Σουίδας στό λήμμα -Σαμίων δήμος- θεωρεί πώς τά γράμματα επινοήθησαν στήν Σάμο καί οί Αθηναίοι τά μετέφεραν στήν ανατολή.
LVII. «τινές δέ φασί τούς χαρακτήρας τών στοιχείων τούς παρ’ημίν από Ερμού έν φοίνικος φύλλω γεγραμμένους καταπεμφθήναι τοίς ανθρώποις».
LVIII. Ό Αριστείδης ό Ρήτωρ, ό έξ’Ανδριουπόλεως τής Μικράς Ασίας καταγόμενος τόν 2αί.μχ γράφει: «πάσαι γάρ πόλεις καί πάντα τών ανθρώπων τά γένη πρός ημάς καί πρός τήν ημετέραν δίαιταν καί φωνήν απέκλινε...Ηρακλέους στήλαι...Λιβύης...Βοσπόρω...Συρίας.. Κιλικίας, αλλά πάσαν τήν γήν...καί δί’ημών ομοφώνος γέγονε πάσα ή οικουμένη».
LIX. Ό Γουίλ Ντυράν(1885-1981)φιλόσοφος, ιστορικός καί καθηγητής τού Πανεπιστημίου Κολούμπια, γράφει: «τό αλφάβητον μάς ήλθε στήν δύση διά τής Κύμης». 

 

 

 

Περί τά τέλη τού Μεσαίωνα, οπότε θρησκευτικός φανατισμός καί ό σκοταδισμός είχαν φθάσει σέ τέτοιο σημείο, ώστε νά θέλουν τήν κόρη τού Αγαμέμνονος Ιφιγένεια ώς κόρη τού Ιέφθα, τόν Δευκαλίωνα ώς Νώε, τόν Ορφέα ώς Μωησή ή σέ διαστροφές τούς Τειρεσία, τόν Φαέθωνα ώς Σατανά κτλ. Από το 1599 όμως με την επίσκεψη Άγγλων ιεραποστόλων στις Ινδίες, όπου σημειώθηκε μια μετακίνηση του γλωσσικού ενδιαφέροντος, από την εθνική γραμματική προς τη συγκριτική εξέταση των γλωσσών. Η ανάγκη που παρουσιάστηκε στους ιεραποστόλους να αποδείξουν ότι ή Ευρωπαϊκή γλώσσα (δηλαδή ή Ελληνική) πρέπει ντέ καί καλά νά προήλθε από κάποια Ασιατική, ώστε νά μάς οδηγήσουν στήν παλαιά διαθήκη καί νά ευχαριστούμε τούς καλούς εβραίους πού μάς έδωσαν γλώσσα νά μιλάμε.

Οί Δυτικό-Ευρωπαίοι έπρεπε νά διαμορφώσουν μία θεωρία πού νά τούς κάνει ανώτερους έναντι τών υποτελών των. Εντάσσοντας λοιπόν τούς Έλληνες μέ τό «ζόρι» στήν ινδοευρωπαϊκή των ομοεθνία, επιτυγχάνουν νά συνδεθούν πολιτιστικώς μέ τούς Έλληνες, κλέβοντας ουσιαστικώς από τό μεγαλείο των. Από τήν άλλη θεωρούνται απόγονοί ενός πολιτισμού πού εγέννησε τόν Ελληνικό. Διεκήρυξαν λοιπόν μέ θράσος τήν ανωτερότητά των έναντι τών μή ινδοευρωπαϊκών λαών, τούς οποίους είχαν υπό τήν κυριαρχία των. Έτσι αυτοί πού καταπίεζαν καί απομυζούσαν τούς Ασιάτες καί Αφρικανούς, είχαν τήν θεωρία γιά νά στηρίξουν τίς πράξεις των. Ετόλμησαν μάλιστα νά συγκρίνουν τούς «δούλους» στήν Αρχαία Ελλάδα, μέ τούς Αφρικανούς δούλους πού χρησιμοποιούσαν καί επότιζαν μέ αίμα τίς φυτίες τών στήν Αμερική. Άς μήν ξεχνούμε τόν όρο πού χρησιμοποιούσαν οί Ευρωπαίοι γιά τούς λαούς εκτός Ευρώπης , άγριοι. Ήσαν δηλαδή μεταξύ ανθρώπου καί ζώου, εμπορεύματα κατάλληλα πρός διάθεσιν στίς μεγάλες αγορές δούλων, τών Βρεττανών καί άλλων πού τολμούν νά κάνουν σήμερα μαθήμα στούς Έλληνες γιά ανθρώπινα δικαιώματα κτλ. 

Συγγραφείς θεωρούν τήν ονομασία φοινίκεια γράμματα, έκ τού κόκκινου χρώματος μέ τό οποίο έγραφαν τότε. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι ή ονομασία προέρχεται από τά φύλλα φοίνικος όπου έγραφαν. Μετά πάντως τόν κατακλυσμό τού Δευκαλίωνος, ουδείς εφύλαξε τά γράμματα είς τήν μνήμην, πλήν τών Πελασγών, τών άφ’Ελλάδος είς βαρβάρους πλανηθέντων. Άλλοι γραμματικοί τά γράμματα τά ονομάζουν ευκρινώς Πελασγικά. Άλλοι λένε πώς είναι Κρητικά τά γράμματα, άλλοι πώς είναι έκ τού παιδαγωγού τού Αχιλλέως, Φοίνικα, αλλά υπάρχουν καί άλλοι πού λέγουν πώς τά γράμματα τά έφερε ό Ερμής, χαραγμένα σέ φύλλα φοίνικος «τινές δέ φασί τούς χαρακτήρας τών στοιχείων τούς παρ’ημίν από Ερμού έν φοίνικος φύλλω γεγραμμένους καταπεμφθήναι τοίς ανθρώποις». Άλλοι πάλι συγγραφείς λέγουν πώς ό Σίσυφος βρήκε τά γράμματα. Ό Ευριπίδης καί ό Στησίχορος επιμένουν στόν Παλαμήδη, ενώ ό Σουίδας στό λήμμα -Σαμίων δήμος- θεωρεί πώς τά γράμματα επινοήθησαν στήν Σάμο καί οί Αθηναίοι τά μετέφεραν στήν ανατολή. Ή επιγραφή τής Πάφου σέ μία κρήνη, ή επιγραφή σέ αγγείο τών Δελφών «Αμφιτρύων μ’ανέθηκε λαβών από τηλεβοάων», ή μαρτυρία τού Ομήρου όταν αναφέρεται στόν Βελλερεφόντη «γράψας έν πίνακι πτυκτώ θυμοφθόρα πολλά», τά έργα τού Ορφέως, ή μαρτυρία τού Διονυσίου, μαθητή τού Αριστάρχου καί πολλά άλλα συνηγορούν στό ότι οί Έλληνες έγραφαν πολύ πρίν τόν Τρωικό πόλεμο, καί πολύ πρίν φυσικά εμφανισθούν στόν κόσμο οί Φοίνικες. Στήν αρχή οί Έλληνες είχαν 16γράμματα: Α,Β,Γ,Δ,Ε,Ι,Κ,Λ,Μ,Ν,Ο,Π,Ρ,Σ,Τ,Υ. Ό Σιμωνίδης πρόσθεσε τά Η,Ω,Ξ,Ψ καί ό Παλαμήδης πρίν από αυτόν είχε επινοήσει τά Θ,Φ,Χ,Ζ. Άν αυτό τελικά ήταν αλήθεια, ό Όμηρος τά εγνώριζε. Μερικοί αποδίδουν τήν εύρεση τών Θ,Φ,Χ,Ζ στόν Επίχαρμο τών Συρακουσών, πού υπήρξε σύγχρονος τού Κάδμου. «Φοινίκεια τά γράμματα ελέγοντο, ώς φήσιν..Ετεωνεύς καί Μένανδρος, ό ιστορικός, επειδή έν πετάλοις φοινικικοίς εγράφοντο, ή όπερ κρείττον εστίν ειπείν, ότι φοινίσσεται υπ’αυτών ό νούς, ήτοι λαμπρύνεται» (Bekker Anecd).

Ή Ελληνική γλώσσα άλλωστε παρουσιάζει κανονική εξέλιξι :
1. Πρώιμο στάδιο Εικογραφικό
2. Ιερογλυφικό
3. Συλλαβογραφικό
4. Φθογγογραφικό.

Η σφηνοειδής γραφή στο Μπεχιστούν της δυτικής Ινδίας δέν οδήγησαν ποτέ στό μεγαλείο τών Ελληνικών γραφών καί τούς Ομήρου.
Τό Κυπριακό καί ή Γραμμική γραφή Β έχουν ήδη αποκρυπτογραφηθή καί εκφράζουν ολοκάθαρα τήν Ελληνική αδιάσπαστη γλώσσα. Ή Γραμμική Β αποτελεί εξέλιξη τής Γραμμικής Α(Τσικριτσής Γραμμική Β εκδ.Βικελαίας, ακόμα καί τό National Geographic συμφωνεί μέ τήν εξέλιξι αυτή εκδ.Ελλ.τ.6,1999) καί αποκρυπτογραφήθηκε από τούς Βέντρις καί Τσάντγουϊκ τό 1952. Τίς σχετικές πινακίδες βρήκε ό Evans τό 1900 στήν Κρήτη, αλλά καί αλλού όπως Κυκλάδες Επτάννησα, Στερεά Ελλάδα καί Πελοπόννησο.
Πλάκες χαραγμένες έχουν βρεθή είς τό Αρκαλοχώρι τής Κρήτης. Ό Evans έξ’αρχής υποστηρίζει : «πώς ή Γραμμική Β καί τά συλλαβογράμματα εκφράζουν τήν Ελληνική γλώσσα. Λέγει πώς οί Φοίνικες παρέλαβαν τήν γραφή από τούς Κρήτες, οί οποίοι κατά τόν 13ον πχ αιώνα αποίκησαν τίς ακτές τής Παλαιστίνης ώς Φιλισταίοι». Περίπου τήν ίδια εποχή ό Ρενέ Ντυσσώ διατύπωσε τήν άποψι: «οί Φοίνικες είχον παραλάβει πρωιμώτατα τό αλφάβητον, παρά τών Ελλήνων, οίτινες είχον διαμορφώσει τούτο έκ τής Κρητομυκηναϊκής γραφής». Στήν ουσία οί Φοίνικες παρέλαβαν συλλαβάριο καί γιαυτόν τόν λόγο ποτέ δέν ανέπτυξαν αλφάβητο. Όπως τό πήραν έτσι καί παρέμεινε. Δηλαδή μέ τήν λέξη ΔΔΜΣ οί Φοίνικες καταλάβαιναν Διδυμαίος, Δαβίδ κ.ο.κ. Αντιθέτως ή Ελληνική φυσιολογική εξέλιξις κατέληξε στό σημερινό σύστημα γραφής, τό πρώτο καί μοναδικό δηλαδή αλφαβητάριο στήν παγκόσμια Ιστορία. Σπουδαίο στοιχείο πού έφερε ό Βέντρις ήταν τά δωρικά στοιχεία πού είχε Γραμμική Β, τοποθετώντας χρονικά τούς Δωριείς μετά τούς Μυκηναίους, δίδοντας άλλο ένα «χαστούκι» στίς ινδοευρωπαϊκές θεωρίες καί στίς καθόδους τών Δωριέων, ή τών Απάτσι, ή τών Ζουλού καί άλλων «Ελλήνων»πού μπορεί νά ήρθαν περί τό 1200πχ. 

 

Η Επιγραφη σε "Κρητικα Ιερογλυφικα" Απο Το Αρκαλοχωρι

Ένας από τους εκατοντάδες χάλκινους διπλούς πέλεκεις που συλλέχθησαν από τον Σπύρο Μαρινάτο, από το Σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου φέρει εγχάρακτα δεκαπέντε σημεία σε «Κρητική Ιερογλυφική» γραφή. Πιθανόν να χρονολογείται στα 17ο αι. π.Χ., μετά δηλαδή την καταστροφή των Πρώτων Ανακτόρων (1700 π.Χ.) και πριν την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας (1625 π.Χ).

Παρόμοια επιγραφή συναντάται στα Μάλια και πιο συγκεκριμένα πάνω στη λίθινη τράπεζα προσφορών, αποτελούμενη από δεκαπέντε επίσης σημεία στην ίδια γραφή και δημοσιευμένα από τον Fernand Chapouthier. Οι δύο αυτές επιγραφές αποτελούν από κοινού μια επιγραφική «γέφυρα» μεταξύ του γνωστού Δίσκου της Φαιστού και των τριακοσίων τριάντα περίπου επιγραφών σε «Κρητικά Ιερογλυφικά». Και οι τρεις μαζί επιγραφές, δηλαδή ο χάλκινος πέλεκυς του Αρκαλοχωρίου, η λίθινη τράπεζα προσφορών και ο δίσκος της Φαιστού χρονολογούνται περίπου την ίδια περίοδο, δηλαδή το 17ο αι. π.Χ.

Η επιγραφή του Αρκαλοχωρίου πιθανόν να αρχίζει με φωνήεν και να έχει ως εξής: Φωνήεν + –DA- (I-DA-/A-DA-?), ίσως μια αναφορά στη Μεγάλη Μητέρα της Μινωικής Κρήτης I-DA-MA-TE που λατρευόταν στο Σπήλαιο. Γεωγραφικά σχετίζεται με το Γιούκτα στα βόρεια, τον Κόφινα στα νότια, τη Δίκτη στα ανατολικά και την Ίδα στα δυτικά.

Η συγκεκριμένη επιγραφή του Αρκαλοχωρίου, που ως θρησκευτικός χώρος ήταν σε χρήση από την Προ-ανακτορική περίοδο, δηλώνει τη λατρεία προς τη Μητέρα Θεά προς την οποία γίνονταν προσφορές λατρευτικών διπλών πελέκεων και ξιφών. Ένα από αυτά ήταν μεγαλύτερο του ενός μέτρου, το μεγαλύτερο σε μέγεθος λατρευτικός ξίφος, μέχρι τα τώρα, στην Ευρώπη

Η Επιγραφη Σε Γραμμικη Α Γραφη Απο Το Αρκαλοχωρι

Υπάρχουν εκατοντάδες χάλκινοι διπλοί πέλεκεις, είκοσι πέντε χρυσοί και επτά αργυροί που στο σύνολό τους προέρχονται από το Σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου. Ένας από τους αργυρούς, που τώρα εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου (AR Zf 2), φέρει τέσσερα σημεία σε μινωική γραμμική Α γραφή.

Οι επιγραφές του Σπηλαίου μελετήθηκαν από τον κο Νικόλαο Μπουφίδη, λίγο μετά την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β γραφής από τον κο Michael Ventris το 1952. Αυτό που μπορεί κανείς να «διαβάσει» σε αυτήν, αν συγκριθεί με τις φωνητικές αξίες της Γραμμικής Β γραφής, ως μία υπόθεση εργασίας, είναι I-DA-MA-TE.

Μια συγγενική σε αυτήν επιγραφή ανακαλύφθηκε πρόσφατα σε λίθινο αγγείο προερχόμενο από το Ιερό Κορυφής του Αγ. Γεωργίου στο Βουνό, πάνω από το μινωικό οικισμό και λιμάνι στο Καστρί των Κυθήρων και όντας σε οπτική επαφή με την Κρήτη. Σε αυτήν κανείς διαβάζει DA-MA-TE (KY Za 2), που αποτελεί άλλη μια αναφορά προς τη Μεγάλη Μητέρα της Μινωικής Κρήτης. Το ενεπίγραφο αγγείο των Κυθήρων επίσης ομοιάζει με το ενεπίγραφο ….. από τον Τρούλο Αρχανών (TL Za 1).

Η Μητέρα Θεά της Μινωικής Κρήτης προς την οποία προσφέρονταν διάφορα αφιερώματα στο ιερό Σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου, συνέχισε να λατρεύεται ακόμη και μετά την καταστροφή της οροφής του Σπηλαίου, πάνω από τη νότια είσοδό του. Ο λόφος ήταν ήδη σε χρήση από τη Νεολιθική εποχή και συνέχισε να είναι κατά τη μινωική, ελληνορωμαϊκή και ελληνιστική περίοδο, μέχρι σήμερα ως χώρος κατοίκησης και λατρείας. .( www.teicrete.gr) Dr. Gareth Owens

ΓΡΑΜΜΙΚΗ Α ΣΕ ΧΡΥΣΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΗ ΚΡΗΤΗ

 

Ανέκαθεν λοιπόν οί Δωριείς ήσαν στήν Πελοπόννησο καί γιαυτό κανένας ιστορικός δέν γράφει γιαυτούς. Ή μόνη κάθοδος πού γράφουν οί αρχαίοι συγγραφείς, είναι ή κάθοδος τών Ηρακλειδών καί εξιστορούν μέ αυτό, τήν επάνοδο τών εκδιωχθέντων έκ τής Πελοποννήσου απογόνων τού Ηρακλέους, είς τήν προγονικήν καί δωρικήν έκπαλαι Πελοπόννησον (Αριστοτέλης, Στράβων, Έφορος, Διόδωρος). Κάθοδος σημαίνει επιστροφή στήν πατρίδα, όπως επάνοδος. Κάθοδος τών Μυρίων σημαίνει επάνοδος, επιστροφή, επαναπατρισμός, υπό τόν Ξενοφώντα. Γιαυτό ακριβώς καί λέμε άνοδος καί πτώσις τής θερμοκρασίας καί όχι άνοδος καί κάθοδος τής θερμοκρασίας. Τό τελευταίο πάτημα τών Φοινικιστών ήταν άν τό αλφάβητο είναι Ελληνικό, τά ονόματα τών γραμμάτων θά έπρεπε νά ήσαν κλιτά. Όμως τά ονόματα τών στοιχείων «άκλιτα εισίν, οίον τό άλφα τού άλφα τώ άλφα, τό βήτα τού βήτα τώ βήτα κ.ο.κ. διότι εισίν αρχαί, αί δέ αρχαί καί ρίζαι τών πραγμάτων απλαί θέλουσι είναι καί αποίκιλοι, οίον ή λευκότητις απλή εστίν καί αποίκιλος...ίνα μή ευθεώς είς δυσχέρειαν αυτά περιβάλλωμεν καί συγχέωμεν αυτά είς ποικιλίαν περιβάλλοντες»(Comm.είς Διον.Θράκα Σχόλια Vaticana).

Οί Έλληνες έγραφαν τεκμηριωμένα από τήν 6ην χιλιετία. Στό Δισπηλιό τής Καστοριάς ό καθηγητής τού Αριστοτελείου πανεπιστημίου Κ.Γ Χουρμουζιάδης, βρήκε πινακίδα τού 5260πχ, ή οποία χρονολογήθηκε μέ τίς πιό σύγχρονες μεθόδους καί βρίσκεται στό αρχαιολογικό μουσείο Αθηνών. Αυτή ή πινακίδα εχαρακτηρίσθη ή πρώτη επιγραφή σέ όλο τόν κόσμο. Τρία χρόνια αργότερα ό έφορος τών προιστορικών καί κλασσικών αρχαιοτήτων «Α.Σαμψων» στό σπήλαιο τού Κύκλωπα στά Γιούρα τών βορείων Σποράδων ανακάλυψε θραύσματα αγγείων μέ γράμματα ίδια μέ τού σημερινού αλφαβήτου. Τά αγγεία αυτά χρονολογήθηκαν στό 4500πχ. Ό ίδιος αρχαιολόγος τό 1995 στήν Μήλο ανεκάλυψε πρωτοκυκλαδικά αγγεία τού μέσου τής 3ης χιλιετίας, πού είχαν χαραγμένα τά γράμματα Μ,Χ,Ν,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Πρώτος ό Evans διατύπωσε τήν άποψι πώς ή γραφή καί τό αλφάβητο είναι καταγωγής Ελληνικής. Ό «Πόλ Φόρ» στό αμερικανικό περιοδικό «Αρχαιολογία» παραθέτει πινακίδες πού εβρέθησαν στό Κυκλώπειο τείχος τής Ιθάκης, Γραμμικής Α τού 2700πχ. Γιά παράδειγμα : Οί παλαιότερες Κινεζικές επιγραφές είναι τού 1450πχ, ενώ τά παλαιότερα Εβραϊκά γραπτά είναι τού 700πχ. Τά αρχαιότερα κείμενα τών Άγγλων ανάγονται στόν 8ον μχ αιώνα, τών Γερμανών τόν 4ον μχ αιώνα(τού επισκόπου Ουλφίλα), τών Γάλλων ανήκουν στόν 9ον μχ αιώνα (Les Serments de Strasbourg), τών Ιταλών τού 1150μχ (καντιλένα), τών Ισπανών τά παλαιότερα κείμενα ανάγονται στόν 10ον μχ αιώνα καί τών Πορτογάλων ανάγονται στόν 12ον αιώνα. 

Η Γόρτυνα υπήρξε πόλη πολύ παλαιά πόλις τής Κρήτης. Το όνομά της το έχει πάρει από τον ήρωα Γόρτυνα, γιο του Ραδάμανθυ (παλαιότερα λεγόταν Ελλωτίς και Λάρισσα). Δεν υπάρχουν στοιχεία για το αν υπήρχε κατά τη Μινωϊκή εποχή. Πολλοί είναι πάντως εκείνοι που τη θεωρούν σαν έδρα των πολύ παλαιών κατοίκων της Κρήτης (Hdeck). Το βέβαιο είναι ότι υπήρχε και φαίνεται ότι άκμαζε κιόλας κατά τους ηρωϊκούς χρόνους. Ο Όμηρος (Ιλ. Β, 646 και Οδ. Γ, 204) την ονομάζει "τειχιόεσσαν" και την αναφέρει μεταξύ των πόλεων της Κρήτης που είχαν φτάσει σε ιδιαίτερη άνθηση. Την αναφέρει επίσης ο Πλάτων στους "Νόμους" του (IV, 708) σαν εύπορη και ευνομούμενη πόλη. Αλλά και αρκετοί άλλοι. Η ακμή της κράτησε, με ορισμένες διακυμάνσεις φυσικά, ως το 863 μ.α.χ.χ. που καταλήθφηκε και καταστράφηκε από του Σαρακηνούς.
Την εποχή της Ρωμαιοκρατίας η Γόρτυνα υπήρξε έδρα του Ρωμαίου διοικητή.
Ο χώρος όπου βρισκόταν η παλαιά πόλη της Γόρτυνας βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα στα σημερινά χωριά Άγιοι Δέκα και Μητρόπολη, δεξιά και αριστερά στον ποταμό Μητροπολιανό (τον παλαιό Ληθαίο) που προχωρεί και χύνεται στο Λιβυκό πέλαγος 90 στάδια, 16 δηλ. περίπου χιλιόμετρα νοτιότερα. 3. Στο χώρο αυτό μεταξύ των άλλων ευρημάτων βρέθηκε και η δωδεκάστηλη εκείνη "Μεγάλη επιγραφή" που αναφέραμε στην αρχή και που είναι περισσότερο γνωστή ως "Κώδιξ της Γόρτυνος".
Η ανακάλυψη του βασικού τμήματός της οφείλεται στον ιταλό αρχαιολόγο Federico Halbherr που τη βρήκε με την καθοδήγηση (εξ αποστάσεως) ενός άλλου μεγάλου ιταλού αρχαιοδίφη, του Domenico Comparetti και τη σημαντική επί τόπου βοήθεια του γερμανού Ern. Fabricius. Η επιγραφή δεν βρέθηκε όλη μαζί. Ένα μικρό της κομμάτι που περιλάμβανε τους 15 πρώτους στίχους της 11ης στήλης το βρήκαν, στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, δύο Γάλλοι περιηγητές, ο Γ. Περρό και ο L. Thenon εντοιχισμένο σ' ένα νερόμυλο του χωριού Άγιοι Δέκα. Το τμήμα αυτό της επιγραφής αποτέλεσε για τον επιστημονικό κόσμο της εποχής την πρώτη νύξη για την ύπαρξη της επιγραφής.
Είκοσι χρόνια αργότερα, ο Γάλλος επίσης B. Haussoulier, βρήκε εντοιχισμένο σ' ένα σπίτι του ίδιου και πάλι χωριού, νέο τμήμα της επιγραφής: εκείνο που περιλαμβάνει τους 15 πρώτους στίχους (αλλά μόνο τα αριστερά μισά μέρη τους της 7ης στήλης και μερικά γράμματα των στίχων 10 - 15 της 10ης στήλης). Η ουσιαστική όμως ανακαλύψη της επιγραφής οφείλεται στον F. Halbherr που αναφέραμε πιο πάνω. Αυτός ανέσκαψε συστηματικά την περιοχή και βρήκε, το 1884, τις τέσσερις πρώτες στήλες του Κώδικα της Γόρτυνος. Κατόπιν με τις οδηγίες του -γιατί ο ίδιος δεν μπόρεσε να συνεχίσει ως το τέλος τις ανασκαφές- ο Ern. Fabricius ανακάλυψε και τα υπόλοιπα τμήματα της σημαντικότητης αυτής επιγραφής που όταν ανακαλύφθηκε θεωρήθηκε σαν η μεγαλύτερη αρχαιολογική ανακάλυψη του περασμένου αιώνα. Η ερμηνεία της, έλεγαν τότε, πως θα απασχολούσε ψυχολόγους και νομικούς για μια ολόκληρη γενιά (Caillemer). Και αν όμως η σημασία της δεν είναι όμως τόση όση την φαντάστηκαν την εποχή της ανακάλυψης της, πάντως είναι πολύ μεγάλη: είναι η επιγραφή της Γόρτυνος μία από τις εκτενέστερες μέχρι σήμερα ανευρεθείσες ελληνικές επιγραφές, με κείμενο συνεχές και διατηρημένο σε άριστη κατάσταση. Αποτελείται από δώδεκα στήλες, κάθε μια από τις οποίες περιλαμβάνει 55 στίχους (πλην της δωδεκάτης που έχει μόνο 35). Αρχικά η επιγραφή στο σύνολό της θα περιλάμβανε γύρω στους 630 - 640 στίχους. Από τα κενά, που παρόλη την πληρότητά της παρουσίαζε όταν βρέθηκε, το ένα κατορθώθηκε να συμπληρωθεί χάρη στο τμήμα εκείνο που ο Thenon βρήκε και παρέδωσε το 1862 στο Λούβρο και τα άλλα χάρη στο τμήμα που ανακάλυψε, όπως πιο πάνω είπαμε, ο Haussoulier το 1879. Έτσι σήμερα φαίνεται ότι μόνο περίπου 30 στίχοι μας λείπουν: 15 από τη στήλη 10η και 15 από την 12η. Μη πλήρεις είναι επίσης και οι δέκα πρώτοι στίχοι της 9ης στήλης. Η επιγραφή είχε αρχικά τοποθετηθεί στο εσωτερικό του κυκλοτερούς τοίχου του δικαστηρίου της πόλης (Paoli). Αργότερα, επί Ρωμαϊκής εποχής, όταν οι νόμοι που περιέχονταν στην επιγραφή είχαν περιέλθει σε αχρηστία, οι λίθοι, πάνω στους οποίους ήταν χαραγμένο με κόκκινα γράμματα το κείμενο του Κώδικα, χρησιμοποιήθηκαν, με την ίδια όμως διάταξη που αρχικά είχαν, σαν οικοδομικό υλικό, για κάποιο άλλο οικοδόμημα, στα ερείπια του οποίου και τη βρίσκουμε σήμερα.
Οι στήλες της επιγραφής έχουν ύψος 1,75 του μέτρου και πλάτος 0,69 (μερικές 0,67). Τα γράμματά τους είναι σκαλισμένα ωραία, ευδιάκριτα, ισόμετρα Γι' αυτό και η ανάγνωσή της θα ήταν εύκολη αν δεν υπήρχαν οι ιδιωματισμοί της Δωρικής διαλέκτου στην οποία είναι γραμμένες και οι καταστροφές που οπωσδήποτε παρουσιάζει σε ορισμένα μέρη.

Το αλφάβητο που χρησιμοποιείται σε αυτή περιλαμβάνει 19 μόνο γράμματα. Λείπουν δηλ. Τα γράμματα Η, Ξ, Φ, Χ, Ψ και Ω που τα αντικαθιστούν τα Ε, ΚΣ, Π, ΠΣ και Ο. Περιλαμβάνει επίσης και το δίγαμμα: F.
Η ερμηνεία της προκάλεσε πολλές συζητήσεις, προτάθηκαν δε σχετικώς αρκετές αναγνώσεις. Επρόκειτο περί παλαιάς επιγραφής. Σ' αυτό συνετέλεσε και το ότι οι λέξεις είχαν χαραχθεί βουστροφηδόν, δηλ. από δεξιά προς τα αριστερά και ύστερα από τα αριστερά προς τα δεξιά κ.ο.κ. (σημειωτέον ότι και οι κολόνες επίσης της επιγραφής διαβάζονται αρχίζοντας από τη δεξιά κολόνα και προχωρώντας προς τα αριστερά) καθώς και η αρχαϊκή μορφή (σχήμα) πολλών γραμμάτων. Έτσι στην αρχή ανήγαγαν την επιγραφή πρό 3000 ετών τουλάχιστον. O Comparetti όμως καί Caillemer έπεσαν νά τήν βγάλουν σχεδόν στόν αιώνα τού Περικλέους, γιά νά μήν χαλάσει ή μόδα πού θέλει τούς Έλληνες νά ξύπνησαν ένα πρωί κάπου στόν 5ον αιώνα πχ καί νά τά ανακάλυψαν όλα, χωρίς παρελθόν καί αιώνες δουλειάς. Οι δυσκολίες που παρουσιάζει η χρονολόγηση του Κώδικα της Γόρτυνος οφείλονται στο ότι συμπλέκονται σε αυτή στοιχεία και σχήματα από τη μια μεριά αρχαϊκά και από την άλλη δικαιϊκοί θεσμοί εξαιρετικά εξελιγμένοι (Caillemer). Επιχείρημα υπέρ εκείνων που δέχονται την αρχαιότητα του Κώδικα της Γόρτυνος θα μπορούσε να αποτελέσει και το γεγονός ότι δεν γίνεται πουθενά λόγος στην επιγραφή περί εγγράφων. Βέβαια όταν χαράχτηκε ο Κώδικας της Γόρτυνος, η γραφή είχε βρεθεί (αφού ο Κώδικας είναι γραμμένος). 

Γιά νά φθάσουν οί Έλληνες στήν δημιουργία αλφαβήτου, χρειάστηκαν νά ξεκινήσουν από πρωτόγονες γραφές, μέχρι νά καταλήξουν στήν τελειότητα πού γνωρίζουμε σήμερα. Οί Μινωίτες αρχικώς χρησιμοποιούσαν ένα είδος γραφής ιερογλυφικής. Κατόπιν χρησιμοποίησαν τήν Γραμμική (Α) καί μέ τήν επικράτηση τών Αχαιών καθιερώθηκε ή Γραμμική (Β). Ή αποκρυπτογράφηση τής Γραμμικής Β έγινε από τόν Άγγλο ασυρματιστή Ventris, επιβεβαιώνοντας ότι στήν εποχή αυτή, μιλούσαν στήν Κνωσσό τήν ίδια γλώσσα μέ αυτή πού μιλούσαν οί Αχαιοί. Τά ιερογλυφικά άρχισαν νά δημιουργούνται στήν Κρήτη από τούς Έλληνες, διότι μόνον Ελληνόφωνοι εδημιούργησαν πολιτισμό στό νησί. Τά Ελληνικά ιερογλυφικά είναι αυτόνομη εφεύρεση καί έχουν εικονογραφικό καί φωνητικό χαρακτήρα. Κάθε Ελληνικό ιερογλυφικό παριστάνει ένα αντικείμενο μέ φωνητική αξία. Ή διαφορά τών Ελληνικών διαλέκτων δημιούργησε καί τήν διαφορά τών Γραμμικών Α καί Β, οί οποίες εμφανίζονται πρός τό παρόν νά αντιπροσωπεύουν τίς κυριότερες διαλέκτους στόν προιστορικό Ελληνικό χώρο. Δέν είναι παράξενο πού στήν Θεσσαλία έχουμε ιερογλυφικά ή απλά γραμμικά μέ άλλη φωνητική αξία, ή οποία αναφέρεται στήν ονομασία τού ιδίου αντικειμένου στό τοπικό γλωσσικό ιδίωμα. Τήν γραμμική τήν δημιούργησαν γιά νά έχουν τήν γραμμική παράσταση αντικειμένου καί όχι τήν εικόνα, διότι ή δεύτερη ήθελε γιά νά γραφή καλλιτεχνικό χέρι καί επομένος είναι χρονοβόρα. Ή στασιμότητα στήν έρευνα τών γραμμικών γραφών οφείλεται στό ότι κανένας εκούσια ή ακούσια δέν αντιλήφθη ότι οί φωνητικές αξίες ακολουθούν τά γλωσσικά ιδιώματα καί ότι κάθε μετάφραση λέξεων πρέπει νά ακολουθή πάλι τό τοπικό ιδίωμα, τό οποίο ομιλείται ακόμα καί σήμερα στό κάθε γεωγραφικό διαμέρισμα τού Ελληνικού κόσμου μέ τίς έννοιες πού είχε κάθε λέξη στήν Μινωϊκή καί Μυκηναϊκή εποχή. Μέ αφορμή τήν ανάγνωση καί μετάφραση τής ιερογλυφικής γραφής στόν θησαυρό τών Αηδονίων, τίς φωτογραφίες τών οποίων δημοσίευσε ή Κυριακάτικη 28/01/96 αντιληφθήκαμε τόν τρόπο μέ τόν οποίο γράφονται τά Ελληνικά ιερογλυφικά καί οί γραμμικές. Στήν παράσταση τής σφενδόλης στό ιερογλυφικό, είχαμε τήν λέξη sare ή λέξη προέρχεται από τήν σαρίρ.
Κατά τόν Ησύχιο λέξη Λακώνων καί σημαίνει κλάδος φοίνικος. Πράγματι στήν επιγραφή έχουμε γυναίκα νά κρατά κλαδί φοίνικα. Έχουμε λοιπόν χρήση τής πρώτης συλλαβής τής λέξεως μέ τήν οποία ονόμαζαν τόν φοίνικα καί μέ τήν εικόνα του νά περιστάνεται σ’αυτήν τήν περίπτωση μέ τό συλλαβόγραμμα sa. Γνωρίζοντας ότι όλες οί γραφές αποτυπώνουν τήν αρχαία Ελληνική στίς κατά τόπους διαλέκτους, αρχίζουμε νά εξετάζουμε τά ιερογλυφικά καί κατεπέκταση τά συλλαβογράμματα τής Α καί Β. Ή προσπάθεια αποτυπώσεως όσων ό Έλληνας έβλεπε μέ τό μάτι, μάς κάνει νά συμπεραίνουμε πώς τά ιερογλυφικά ήταν χιλιάδες. Σέ σχέση πάλι μέ τίς διαλέκτους τά συλλαβογράμματα αυξάνονται, καθότι μέ τήν ίδια εικόνα αποδίδονται πολλές φωνητικές αξίες.
Ένα συλλαβόγραμμα παριστάνεται μέ αρκετές εικόνες λόγω πληθώρας ονομάτων καί αντικειμένων πού αρχίζουν μέ τό ίδιο συλλαβόγραμμα. Έχοντας τήν πλουσιοτέρα σέ λέξεις γλώσσα, μπορούμε νά υπολογίσουμε πόσα θά ήταν τά ιερογλυφικά καί τά συλλαβογράμματα. Παραδείγματα :


• ΜΟ (γραμ.Β) κεφάλι μόσχου = ΜΟ – σχος
• ΚΟ (γραμ.Β ) καρπός κολιάνδρου = ΚΟ – λίανδρος
• ΚΙ (γραμ. Β) σχέδιο κανάτας = Κύ – λΙξ
• ΝΙ ( γραμ. Β ) σχέδιο σύκου = ΝΙ – κύλεα (είδος σύκου στήν Κρήτη)
• Ι ( ιερογλ.) σχέδιον καρφιού = Η – λάρΙον
• ΚΥ (γραμ. Α,Β) σχέδιον πουλιού πετάμενου = ΚΥ – κνίας είναι είδος αετού
• Υ (γραμ. Α,Β ) σχέδιο πηδαλίου πλοίου = Υ – αξ (πηδάλιο)
• ΝΑΥ (ιερογλ.) σχέδιο πλοίου = ΝΑΥ – ς
• ΤΙ ( ιερογλ. καί γραμ. Α,Β) σχέδιο τρίποδα = ΤΙ – βην (τρίποδας)

Γραμμική γραφή.

Κάθε γραφή της οποίας τα σημεία είναι γραμμικά σχήματα.
Το αρχαιότερο είδος γραφής, που βρίσκουμε σε ελληνική περιοχή, είναι το κρητικό. Στην Κρήτη ανακαλύφτηκαν τρία συστήματα γραφής, η ιερογλυφική, η γραμμική Α και η γραμμική Β. Τα συστήματα αυτά γραφής χρησιμοποιήθηκαν στην Κρήτη καί σέ όλη τήν Ελλάδα, καί οδήγησαν στό αλφάβητο.
Ο Άγγλος αρχαιολόγος Άρθουρ Έβανς (1851-1941) έστρεψε την προσοχή του στη Μεγαλόνησο και το 1900 άρχισε ανασκαφές στο λόφο «Κεφάλα» της Κνωσού. Από τις ανασκαφές αυτές ήρθε στο φως ένας μεγάλος αριθμός πήλινων πινακίδων με σύμβολα γραμμικής γραφής. Στη γραμμική μινωική αυτή γραφή ο Έβανς διέκρινε δύο φάσεις: τη γραμμική Α, που προηγείται χρονικά, και τη γραμμική Β. Η πρώτη φάση της γραμμικής μινωικής γραφής τοποθετείται χρονικά μεταξύ του 1750 και του 1450 π.Χ., περίπου, ενώ η δεύτερη φάση παρουσιάζεται στην Κρήτη γύρω στα 1400 π.Χ. Αξίζει να σημειωθεί ότι πινακίδες με τη γραμμική γραφή Α βρέθηκαν σ’ ολόκληρη την Κρήτη, ενώ πινακίδες με τη γραμμική γραφή Β προέρχονται μόνο από την Κνωσό.
Η μεγάλη συλλογή κειμένων σε γραμμική γραφή Α αποτελείται από 150 περίπου πήλινες πινακίδες, που βρέθηκαν στη νότια Κρήτη, στη σημερινή Αγία Τριάδα. Οι πινακίδες αυτές, πολλές από τις οποίες είναι κομματιασμένες, φαίνεται ότι είναι κυρίως κατάλογοι γεωργικών προϊόντων. Άλλες πινακίδες σε γραμμική γραφή Α βρέθηκαν στη Φαιστό, στην Κνωσό, στο Παλαιόκαστρο, στις Αρχάνες και σ’ άλλες τοποθεσίες της Κρήτης.
Τα σύμβολα της γραμμικής γραφής Α μπορεί να διαιρεθούν σε τέσσερις κατηγορίες:
α) Αριθμητικά και μετρικά.
β) Φωνητικά.
γ) Σύνθετα.
δ) Ιδεογράμματα.
Η διαφορά και η διάκριση των φωνητικών συμβόλων και των ιδεογραμμάτων δεν είναι πάντοτε σαφής.
Για τη γραμμική γραφή Β ο Έβανς είχε εκφέρει τη γνώμη ότι ήταν σε χρήση μόνο στην Κνωσό και ότι εξαφανίστηκε μετά την καταστροφή του ανακτόρου της κατά τις αρχές του 14ου αιώνα π.Χ. Ο Έβανς έκανε την υπόθεση ότι η γραμμική γραφή Β είναι ένα είδος «βασιλικής ορθογραφίας», που αναπτύχθηκε από τους γραφείς του ανακτόρου και χρησιμοποιήθηκε μόνο στην Κνωσό. Η θεωρία όμως αυτή αμφισβητείται, καθώς βρέθηκαν πινακίδες σε γραμμική γραφή Β και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Η σχέση του συστήματος της γραμμικής Α και της γραμμικής Β δεν είναι δυνατό να καθοριστεί με ακρίβεια, όπως δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί επακριβώς και ο χρόνος που άρχισαν και σταμάτησαν τα δύο συστήματα γραφής στην Κρήτη. Πιθανόν και τα δύο αυτά συστήματα γραφής να χρησιμοποιούνταν παράλληλα για κάποιο χρονικό διάστημα. Στην ηπειρωτική Ελλάδα, και συγκεκριμένα στη Θήβα, Μυκήνες, Ορχομενό, Τίρυνθα, Ελευσίνα και άλλες περιοχές, βρέθηκαν σύμβολα πάνω σε πιθάρια, όμοια με τα σύμβολα της γραμμικής γραφής Β. Πήλινες όμως πινακίδες σε γραμμική γραφή Β βρέθηκαν στο μυκηναϊκό ανάκτορο κοντά στην Πύλο κατά τις συστηματικές ανασκαφές που έγιναν από τον Carl Blegen το 1939. Τις πινακίδες αυτές της Πύλου εξέτασε και δημοσίευσε το 1955 ο Emmet Bennet. Όπως είναι ευνόητο, η ανακάλυψη των ενεπίγραφων πινακίδων, τόσο στην Κρήτη, όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα, προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον. Πολλοί επιστήμονες προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τα κείμενα των πινακίδων αυτών, χωρίς ικανοποιητικά και θετικά αποτελέσματα. Αυτός όμως στον οποίο ανήκει η δόξα της αποκρυπτογράφησης των πινακίδων σε γραμμική γραφή Β είναι ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μ. Βέντρις. Στο Βέντρις είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση οι εργασίες του Έβανς και εργάστηκε επίμονα και με μεγάλο ζήλο, για να αποκρυπτογραφήσει τη γραμμική Β. Η μεγάλη του προσπάθεια αμείφτηκε. Το 1952 δημοσίευσε τα συμπεράσματά του, με τα οποία αποδείχνει ότι η γραμμική γραφή Β είναι ελληνική γραφή. Η γραφή αυτή ονομάζεται πλέον «μυκηναϊκή». Οι πινακίδες όμως που διαβάστηκαν δε μας δίνουν ένα ιστορικό κείμενο, αλλά είναι όλες κατάλογοι των αντικειμένων και των περιουσιακών στοιχείων που είχαν οι άρχοντες και οι μεγαλέμποροι της εποχής εκείνης. Συνεπώς οι πινακίδες δε μας δίνουν πραγματικές ιστορικές πληροφορίες.

 

Τα σημεία της γραμμικής γραφής Β, που παρουσιάζει μεγάλη συγγένεια με την κυπριακή, μπορεί τώρα να διαιρεθούν σε δύο βασικά είδη:
α) ιδεογράμματα
β) συλλαβογράμματα.
Η γραμμική γραφή Β είναι βασικά συλλαβική γραφή. Διάφοροι επιστήμονες έχουν εκφράσει ορισμένες αμφιβολίες για τις φωνητικές αξίες, που απέδιδε ο Βέντρις στα γραφικά σύμβολα και για τους κανόνες ανάγνωσης των κειμένων που πρότεινε. Γενικά όμως σήμερα δεχόμαστε την αποκρυπτογράφηση του Βέντρις.
Είναι γνωστό ότι η γλώσσα δεν είναι μόνο αξία αυτή καθαυτή αλλά και φορέας αξιών. Η αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής Β από το Βέντρις έριξε φως στην ιστορία του αρχαιότατου ελληνικού πολιτισμού, που υπήρχε στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην Κρήτη πολλούς αιώνες πριν από την ομηρική εποχή. Παρά το ότι οι πινακίδες σε γραμμική γραφή δεν περιέχουν πραγματικές ιστορικές πληροφορίες, βεβαιώνουν ότι η γλώσσα αυτή είναι η ελληνική και διαφωτίζουν πολλά σημεία του ιδιωτικού και κοινωνικού βίου των Ελλήνων κατά τη δεύτερη χιλιετία π.Χ.

Τό σημερινό αλφάβητο είναι τό επικρατήσας Ιωνικόν-Αττικόν. Κάθε Ελληνική πόλις-κράτος διέθετε ιδικόν της αλφάβητον. Οί πολύ μικρές παραλαγές τού κάθε αλφαβήτου τό έκαναν νά διαφέρει κάπως από τά υπόλοιπα. Τό Ιωνικόν είχε αρχικώς 27 γράμματα, τό Κορινθιακόν διέθετε 24 γράμματα, τό Κρητικόν 21, τής Μιλήτου 24, τό Χαλκιδικόν 25. Αυτό ακριβώς έλαβαν οί Λατίνοι καί πού τώρα τό χρησιμοποιεί όλος ό κόσμος. Από Ελληνικό αλφάβητο κατάγονται επίσης τό Ετρουσκικόν, τό Κυριλλικόν, τό αρχαίο Φρυγικόν, τής Λυκίας, τό Λυδικόν, τό Αρμενικόν, τό Κοπτικόν, τό Γοτθικόν, τό Ρουμανικόν(παρόμοιο τού Λατινικού). 

 

ΕΝΕΠΙΓΡΑΦΗ ΟΙΝΟΧΟΗ ΔΙΠΥΛΟΥ

ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 

-Φίλιππος έκ Συαγγελών καί τόν Ισωκράτη (λόγος Αρχιδάμου).
• -«Τού γηγενούς γάρ ειμί εγώ παλαίχθονος, ίνις Πελασγός, τήσδε γής αρχηγέτης..»(Αισχ.Ικετ.250) -«Γλαυκόπιον τήν Ακρόπολιν οί αρχαίοι, ή τό έν Ακροπόλει τής Αθήνας ιερό. Από Γλαύκου τινός αυτόχθονος, έ τώ τόπω τούτω κατοικήσαντος..»(μαθ.Ελλ.γλώσσης Γ΄σ97).
• -«Υπόληψιν είχον οί παλαιοί, ώς έκ δρυών καί πετρών τών ανθρώπων γεγονότων» (λεξ.Ησύχιος, λήμμα <ού μέν>).
• -«Ετεοκρήτες, οί ώς αληθώς Κρήτες, οί αυτόχθονες» (->>- Γ΄σ97).
• -«Εύμηλος: ό πρώτος κτίτωρ καί βασιλεύς τών Πατρών, αυτόχθων»(ιστορ.Α.Κων/δη).
• -«Νιόβης καί Διός παίς Άργος εγένετο..καί Πελασγός, αφ’ ού κληθήναι τούς Πελοπόννησον οικούντας Πελασγούς»(Απολλοδ.Β΄1).
• -«Μακεδονία ή χώρα, από Μακεδόνος καί Θυίας τής Δευκαλίωνος, ώς φήσιν Ησίοδος ό ποιητής: Ή δ’υποκυσσαμένη Διί γείνατο τερπικεραύνω υίε δύω, Μάγνητα, Μακηδόνα θ’ίππιοχάρμην, οί περί Πιερίην καί Ούλυμπον δώματ’έναιον»(Στ.Βυζάντιος).
• -«Φαιστός, πόλις Κρήτης, εκτίσθη υπό Φαίστου τού Ροπάλου, Ηρακλέους παιδός»(Στ.Βυζαντ.).
• -«Τύρινς: οί δ’Άργος τ’είχον Τίρυνθα τε τειχιόεσσαν.. Από Τίρυνθος τής Άλω θυγατρός, ήτις Αμφιτρύωνος ήν αδελφή. Εκαλείτο δέ πρότερον Αλιείς» (Στ.Βυζαντ.).
• -«Φολέγανδρος, νήσον τών Σποράδων, από Φολεγάνδρου τού Μίνως»(Στ.Βυζαντ.).
• -«τεττιγοφόρας ή τεττιγοφόρος: ούτω εκαλούντο οί Αθηναίοι επειδή αφόρουν χρυσούς τέττιγας ώς σύμβολον ότι ήσαν αυτόχθονες»(Ίππης1331 καί λεξικόν Liddel Scott χρυσέος τέττιξ).
• -«Κεκροπίδα τέττιγα πλόκων υπέρ..γαίης γηγενέες..»(Γρηγόριος Νανζιανζηνός-Έπη).
• Ηρόδοτος Ι 57
• Θουκυδίδης ΙΙ 17
• Ευριπίδης ΙΩΝ στ.589
• Σουϊδας – Ερεχθεύς
• Ηρόδοτος XIII 73
• Παυσανίας Αρκαδ.38,1

Ό Γκρέηβς στό βιβλίο του «Ελληνικοί μύθοι» αναφέρει ότι σύμφωνα μέ τό Πάριο χρονικό, ή αλλαγή από «Γραικοί» (αυτοί πού λάτρευαν τήν Γραία Θεά) σέ Έλληνες (από τόν κοινό πρόγονο τών πατριαρχικών φυλών, τόν Έλληνα), πραγματοποιήθηκε περί τό 1600πχ. Επανερχόμενοι στό πλαίσιο τής προιστορικής Ελλάδος καί συγκεκριμένα στόν Όμηρο : οί Λύκιοι καί οί Κάρες γεννοκρατούσαν από τήν Κρήτη (ιλ.6,152 καί οδ.11,235). Ό Κορδάτος στήν «Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδος» αναφέρει ότι στίς δύο πλευρές τού Αιγαίου καί στήν Κρήτη, ζούσαν οί Πρώτοι Έλληνες, πού αποτελούνταν από τίς φυλές τών Πελασγών, τών Λελέγων, Φρύγων καί Κάρων. Ό Ευριπίδης (Ορέστης 615) τοποθετεί τόν Λέλεγα νοτιοδυτικά τής Σπάρτης καί τού προσδίδει τήν εφεύρεση τού Μύλου. Ό Πολυκάων είναι υιός του καί ιδρυτής τής πόλεως Μεσσηνίας.

Ό Έλληνας έτρωγε κρέας από τά 11-12εκατ.έτη πρίν. Ό βιοφυσικός Δρ.Αναστάσιος Τουσίμης, ερευνητής στήν NASA, μετά από ηλεκτρονομικροσκοπική εξέταση απέδειξε πώς ή διατροφή τών τότε Ελλήνων ήταν τό κρέας καί οί καρποί. Ό Έλλην ήτο κυνηγός καί τροφοσυλλέκτης. Ό Έλλην Μακεδών θά ανακαλύψει τήν φωτιά, καί χάρις στό δώρο τού Προμηθέως ό Έλλην θά αποκτήσει ένα πανίσχυρο όπλο. Τά νέα όπλα του πού τώρα φτιάχνει χρησιμοποιώντας τήν φωτιά, τού δίδουν μεγάλο πλεονέκτημα σέ σχέση μέ τά άλλα ζωικά είδη. Κατόπιν αρχίζει νά αλιεύει καί ανακαλύπτει τήν γεωργία.
Οί Έλληνες κατοικούσαν στήν ύπαιθρο καί κοντά σέ λίμνες ή θάλασσα. Οί περισσότερες παλαιολιθικές θέσεις δέν βρίσκονται κάν κοντά σέ σπήλαια. Γιαυτό καί τά σπήλαια δέν παρουσιάζουν τό πλήθος τών βραχογραφιών πού υπάρχουν στό Λεσκώ στήν Γαλλία καί στήν Αλταμίρα στήν Ισπανία. Ό Έλλην από εκείνους τούς χρόνους εντάσσεται στήν φύση, ενώ οί Ευρωπαίοι παραμένουν κλεισμένοι σέ σπήλαια. Ό Έλλην λοιπόν τό βράδυ ξάπλωνε καί κοιτούσε τόν ουρανό, ενώ οί άλλοι άνθρωποι έβλεπαν πέτρες. Γιαυτό άλλωστε ή αστρονομία εξελίσσεται πρώτα είς τήν Έλλάδα, όπως βέβαια καί όλες οί άλλες επιστήμες καί τέχνες. Στήν περίοδο από 10εκατ.έτη έως 200000έτη οί Έλληνες έφτιαχναν χειροπέλεκεις, ενώ στήν Αχαλλαία περίοδο καί στήν μέση παλαιολιθική 200000-35000πχ επικράτησε ή Λεβαλουά τεχνική, ή οποία θεωρείται ορόσημο τής μεταβάσεως από τήν Αχαλλαία στήν επόμενη Μουστέρια. Αυτή είναι καί ή εποχή πού εμφανίζεται ό Νεάντερταλ, χωρίς βέβαια νά κάνει αισθητή τήν παρουσία του είς τήν Ελλάδα. Κατόπιν έρχεται ή Ύστερη παλαιολιθική περίοδος 35-10000πχ. Τήν εποχή αυτή οί άνθρωποι κατασκεύαζαν εξελιγμένα εργαλεία. Λεπίδες. Ό σύγχρονος αυτός άνθρωπος, ό Homo Sapiens υπερισχύει τού Νεαντερτάλιου επιδεικνύοντας τεράστια νοητική ικανότητα. Ή πρώτη παγετώδης περίοδος άρχισε πρίν 600εκτ.έτη, ενώ ή τελευταία άρχισε πρίν από 9εκτ. έτη καί συνεχίζεται έως σήμερα. Ή γή έφθασε νά καλύπτεται από πάγους μέχρι καί σέ ποσοστό 32%. Eίναι πάντως γεγονώς ότι στήν περιοχή τής Ελλάδος τό κλίμα ήτο ηπιώτερο, ακόμα καί σέ ακραιφνώς παγετώδη φάσι. Γιαυτόν ακριβώς τόν λόγο εγεννήθη εδώ ό πολιτισμός.

Τό μεγαλύτερο όπλο τών Ελλήνων ήταν ή επαφή των μέ τήν θάλασσα Τεκμηριωμένα διέσχιζαν τήν θάλασσα, τό Αιγαίο από τό 8000πχ μεταφέροντας οψιδιανό από τίς Κυκλάδες στήν Πελοπόννησο. Ό Έλλην ναυτικός διεπεραιώθη καί στό έτερον σκέλος τής Ελλάδος, στήν Μικρά Ασία καί ήταν αυτός πού ήρθε σέ επαφή μέ τούς Ανατολίτες καί όχι τό αντίστροφο.

Οί Έλληνες από τό 8000πχ αρχίζουν νά συγκροτούν αγροτικούς οικισμούς, οί οποίοι σταδιακώς επεξετάθηκαν καί τό 6000πχ λαμβάνει χώρα στήν Ελλάδα ένα γεγονός παγκοσμίου σημασίας, 

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ, ΤΟΥ ΣΕΣΚΛΟΥ.

Αυτή ή πρώτη πόλις οδήγησε στό άστυ τών κλασσικών χρόνων. Οί Έλληνες τού Σέσκλου οργανώθηκαν στενότερα καί ανέπτυξαν κοινωνικούς δεσμούς καί θεσμούς όπως Βασιλεία, στρατός κτλ. Ή πόλις αναπτύχθηκε περιμετρικώς τής Ακροπόλεως, πού ήταν ή έδρα τού ηγέτου αλλά καί τού στρατού. Αναπτύσσεται στήν Ελλάδα μία δομή κοινωνίας πού διέπει τούς Έλληνες έως τήν υστεροβυζαντινή εποχή. Στήν συνέχεια γεννάται τό εμπόριο καί τό 5000πχ εμφανίζεται τό πρώτο οδικό δίκτυο στήν Ευρώπη καί παγκοσμίος (Ραφήνα-Νέα Μάκρη-Μαραθών). Οί ναυτικοί αυτοί οικισμοί εξελίσσονται σέ πόλεις καί διεξάγουν εμπόριο μέ τήν νησιωτική Ελλάδα. Ή Καθηγήτρια τού Πανεπιστημίου Αθηνών Μαρία Παντελιάδου, λέγει πώς οί εμπορικές επαφές ήταν εκτεταμένες μεταξύ νήσων καί Αττικής μέσω ενός εκτεταμένου θαλασσίου επικοινωνιακού δικτύου. Οί Έλληνες κατεργάζονταν τό μέταλλο, τόν χρυσό καί τόν άργυρο. Δέν είναι τυχαία τά λόγια λοιπόν τού Αιγύπτιου ιερέος Μανέθωνος πρός τόν Σόλωνα, τά οποία σώζει ό Πλάτων στόν «Τιμαίο» : «φθόνος ουδείς ώ Σόλων, αλλά θά σού τά είπω όλα, γιά χάρι σου καί γιά χάρι τής πόλεως σου, αλλά γιά χάρι τής θεάς, πού επροστάτευσε, ανέθρεψε καί εκπαίδευσε τόν δικό μας καί τόν δικό σας τόπο, αρχίζοντας από εσάς 1000χρόνια πρίν, όταν πήρε τό σπέρμα σας από τήν Γή... Ή διάρκεια τού πολιτισμού μας σύμφωνα μέ τά ιερά μας βιβλία είναι 8000έτη». Άρα σύμφωνα μέ τόν Αιγύπτιο ιερέα 8000χρόνια πρίν τόν Σόλωνα ξεκινά ό Αιγυπτιακός πολιτισμός, ενώ ό Ελληνικός 1000 χρόνια πρίν τόν Αιγυπτιακό. Επομένος ό Ελληνικός πολιτισμός ξεκινά περί τό 9500πχ, όπως άλλωστε φωνάζουν γεωλογικές, κλιματολογικές, αρχαιολογικές καί ιστορικές μαρτυρίες. Μεταξύ 9-7000πχ εδημιουργήθησαν οί πρώτοι στρατοί. Αποτέλεσμα τής ιδιοκτησίας πού έπρεπε νά προστατευθή. Στόν Σέσκλο ό Βασιλέας είχε ένοπλη φρουρά, τόσο γιά τήν προστασία τού ιδίου όσο καί νά προστατεύη τήν πόλι. Ό τότε στρατός πρέπει νά διέθεται 1000 άνδρες, έκ τόν οποίων οί 100 θά ήταν μόνιμη ένοπλη δύναμις. Τά όπλα πού είχαν ήσαν τό τόξο, τό ακόντιο καί ή σφενδόνη. Επίσης είχαν τό ρόπαλο, γνωστός ώς κεφαλοθραύστης, τό δόρυ καί τό εγχειρίδιο, πρόγονος τού σπαθιού. Από τήν 5ην χιλιετία όμως οί Έλληνες αναπτύσσουν ραγδαία τά όπλα μέ τήν επεξεργασία τών μετάλλων. Οί πρώτες ασπίδες κάνουν τήν εμφανισή των καί τά πρώτα βλήματα ή οβίδες τής ιστορίας. Πήλινες βλιδοφόρες οβίδες, πού κατά τήν πρόσκουσί των στό έδαφος, εθραύεντο καί τά κομμάτια λειτουργούσαν όπως τά θραύσματα τών χειρομβοβίδων σήμερα. Σημαντικό επίσης εύρημα είναι ή ανακάλυψη ιππάριου από τά 10-11 εκατ.χρόνια πρίν. Οί Έλληνες λοιπόν ζούσαν μέ ίππους έξ αρχής τής ιστορίας των, πράγμα πού κάνει ακόμα πιό ψευδή τόν ισχυρισμό τών ινδοευρωπαϊστών πώς εκείνοι έφεραν τήν εξημέρωση τού ίππου στήν Ελλάδα, μερικούς αιώνες πρίν τόν Όμηρο.

 

 

Οί Έλληνες είχαν νά μεταφέρουν ψάρια από τά πλοία πρός τά σπίτια, γεωργικά προϊόντα από τά χωράφια πρός τά σπίτια, πέτρες γιά τά τείχη, καί παρ’όλα αυτά δέν είχαν εξημερώση τά άλογα. Πώς όμως οί ινδοευρωπαίοι νομάδες, πού τό μόνο πού είχαν νά μεταφέρουν ήταν ή πεθερά των, εξημέρωσαν εκείνοι πρώτοι τόν ίππο ; Σέ βραχογραφία τού Παγγαίου 4500πχ, απεικονίζεται έφιππος άνδρας. Επίσης οί απεικονίσεις τών Κενταύρων από τούς νεολιθικούς χρόνους καί οί πληροφορίες τού Ομήρου καί Ξενοφόντος περί ιππικής ικανότητος τών Ελλήνων, αποδεικνύουν τήν χρήση ίππου στήν Ελλάδα, πολύ πρίν κάθε άλλο λαό. Υπάρχει καί ή λεμβόσχημη πυξίδα από τήν Κύπρο τού 3000πχ, όπου εικονίζει ιππείς. Στήν Σουμερία πού δέν ζούσαν άλογα, τά άρματα ήταν γνωστά από τό 2600πχ(Λάβαρο τής Ούρ). Στήν Ελλάδα πού ζούσαν ανέκαθεν πώς ήταν δυνατόν νά μήν είχαν εξημερωθή. Ό καθηγητής Αραβαντινός σέ συνέδριο στήν Γερμανία έφερε στό φώς πινακίδες γραμμικής Β΄, πού είχαν αναφορές σέ ίππους. 

 

 

Ακόμα καί ό τροχός θεωρείται από τούς ινδοευρωπαϊστές εφεύρεση τών ινδοευρωπαίων. Αφού όμως εκείνοι χρησιμοποιούσαν άμαξες γιά νά περάσουν τίς αδιαπέραστες οροσειρές τού Καυκάσου καί τά Μικρασιατικά υψίπεδα γιατί δέν θά μπορούσαν οί Ελληνικές νά κινηθούν στήν Αττική, στήν Θεσσαλία καί Μακεδονία όπου υπάρχουν καί δημιουργούνται οί πρώτοι «δρόμοι» καί τό πρώτο οδικό πέρασμα στήν ιστορία. Οί πεζοι άλλωστε περνάνε ανάμεσα από θάμνους καί πέτρες. Οί τροχοί όμως δέν περνούν, γιαυτό χρειάζονταν ένα άνοιγμα, έναν καθαρισμό από εμπόδια. Οί Έλληνες από τό 5000πχ κατασκεύαζαν αγγεία τόσο τέλεια πού είναι αδύνατον νά θεωρηθούν μή τροχήλατα. Λόγω τού κλίματος δέν έχουν διασωθή κεραμικοί τροχοί, αλλά έχουν διασωθεί τά έργα πού εποιήθησαν σέ αυτούς. Ή Αλεξάνδρα Βόσκοβιτς θεωρεί βέβαια τήν ύπαρξι ξυλίνων κεραμικών τροχών στήν νεολιθική Ελλάδα. Στό εργαστήρι κεραμέως τού Σέσκλου, στήν Ακρόπολιν έχουν βρεθή αγγεία τά οποία είναι εμφανέστατα τροχήλατα. Επίσης στήν Θεσσαλία καί στό Φράχθι έχουν βρεθή αγγεία τής Μέσης Νεολιθικής εποχής τύπου urfirnis, τά οποία υποτίθεται πώς πολύ αργότερα τά μάθαμε από τήν Μεσοποταμία. Όσο γιά τήν γνώση κατεργασίας μετάλλου, στήν Ελλάδα από τήν 6ην χιλιετία οί Έλληνες κατεργάζονταν μέταλλα. Αυτό αποδεικνύουν πολλά χρυσά κοσμήματα σέ ολόκληρη τήν Ελληνική επικράτεια. Ή μετάβασις από τήν επεξεργασία τού χρυσού σέ αυτήν τού χαλκού καί τού ορείχαλκου αργότερα, έγινε σύμφωνα μέ όλες τίς ενδείξεις ομαλώς μεταξύ τών μέσων τής 4ης καί τών αρχών τής 3ης χιλιετίας. Οί πολιτισμοί τής στέππας καί λόγω τού νομαδικού βίου, δέν θά μπορούσαν νά παρουσιάσουν παρόμοια ενασχόλησι. Ή ανάπτυξη τεχνογνωσίας προϋποθέτει σταθερή εγκατάσταση ενός πληθυσμού σέ περιοχή πλούσια σέ πρώτες ύλες, ή τουλάχιστο σέ μία περιοχή πού θά ήταν προσβάσιμες οί απαραίτητες ύλες. Αυτό τό πλεονέκτημα τό διατηρούσε μόνο ό Ελληνικός πληθυσμός σέ παγκόσμιο επίπεδο, αφού όλες οί ύλες ήταν μέσα στά πόδια του, καί ώς ό μόνος ναυτικός λαός, είχε τήν δυνατότητα νά μεταφέρει γνώσι σέ άλλους λαούς πού συχνά επισκεπτόταν. Ή ινδοευρωπαϊκή άφιξη από Βορρά είναι εντελώς αστήρικτη καί βασίζεται σέ υποθέσεις καί μόνο. Άλλωστε δέν άφησαν τίποτα ώς σημάδι πολιτισμού στήν βόρειο Βαλκανική, από όπου πέρασαν. Κανένα εύρημα τού πλουσίου ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού δέν έχει ευρεθή. Στούς δέ τόπους εγκαταστάσεώς των, δέν άφησαν ούτε ίχνος. Επίσης οί καταστροφές πού έγιναν τήν 3ην χιλιετία περιορίζονταν στίς παράκτιες περιοχές. Ακριβώς γιά τόν λόγο αυτόν, γιά νά ανταπεξέλθουν έναντι αυτού τού επιχειρήματος, επενόησαν τήν έκ θαλάσσης εισβολή.

 

Πού βρήκαν όμως τά πλοία; Οί γηγενείς γιατί δέν τούς σταμάτησαν; Πώς ανέχτηκε ένας ναυτικός λαός από τήν 8η χιλιετία νά ηττηθή από εισβολείς άπειρους στήν ναυτιλία; Τό καλοκαίρι τού 480πχ 200 πλοία τού Ξέρξου καταβυθίζονται στόν βόρειο Ευβοϊκό, ενώ 2500χρόνια πρίν, οί ινδοευρωπαίοι μέ σχεδίες διέχιζαν τό Αιγαίο, καί οί τότε κάτοικοι, έν όψει τής απειλής περιορίσθησαν στήν παρατήρησι τού άκακου στόλου σχεδιών τών εισβολέων. Μπορεί βέβαια καί νά φοβόνταν νά ναυμαχίσουν, γιατί ώς γνωστό στήν Βόρειο Βαλκανική καί στίς στέππες οί φοβεροί ινδοευρωπαίοι είχαν σχολές ναυτικών δοκίμων. Οί Έλληνες βέβαια, αφού ήρθαν ώς ινδοευρωπαίοι, έμαθαν από τούς Αιγυπτίους καί τούς διαβόητους Φοίνικες νά κατασκευάζουν πλοία καί νά ναυσιπλοούν. Ή ιστορία όμως λέει άλλα : τό Αιγαίο ήταν θάλασσα μέ μεγάλη κίνηση καί αυτό τεκμηριώνεται από τά χιλιάδες ευρήματα στίς Κυκλάδες, στίς ακτές τής Πελοποννήσου, στήν Λήμνο, στήν νησίδα Δοκό κτλ. Εκεί ανακαλύφθη ναυάγιο τού 3000πχ τό οποίο ήταν έμφορτο καί πήγαινε πρός Κυκλάδες. Υπάρχουν επίσης ευρήματα τηγανόσχημα, σκεύη, σφραγίσματα κτλ, αλλά καί βραχογραφίες στό Παγγαίο. Στά 4000-3000πχ ιδρύονται πόλεις όπως ή Πολιόχνη στήν Λήμνου, ή Τροία, αί Μυκήναι, αί Θήβαι, ενώ συμπτωματικά ιδρύεται ή πρώτη δυναστεία τών Φαραώ στήν Αίγυπτο, από κάποιον Μίν (Μήν) καί στήν Μεσοποταμία αρχίζει ή ανάπτυξη τού Σουμεριακού πολιτισμού. Ακόμα δυστυχώς δέν έχουν εφευρεθή οί Φοίνικες. Στό Σέσκλο όμως από τό 6000πχ ανεπτύχθη πολιτισμός. Στήν Πολιόχνη ευρέθησαν ορείχαλκες αιμές δοράτων καί πέλεκυς τού 2400πχ. Ακόμα όμως δέν είχαν προλάβει νά έρθουν ινδοευρωπαίοι νά διδάξουν τήν κατεργασία χαλκού καί ορείχαλκου. Ή Πολιόχνη πρωτοϊδρύθηκε τό 3700πχ καί τά επόμενα 500χρόνια κατέστη τό μεταλλουργικό κέντρο τής Ελλάδος, λειτουργώντας ώς σταθμός εμπορίας μετάλλων, τά οποία έρχονταν από τήν Κολχίδα. Δέν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι ή νήσος ήταν αφιερωμένη στόν Ήφαιστο. Από εκεί άλλωστε επέρασαν οί Μινύες Αργοναύτες, κατά τό ταξείδι των πρός τήν Κολχίδα, σέ μία προσπάθεια εξερευνήσεως μετάλλων καί δή χρυσού. Έως τήν ανακάλυψη τής πόλεως, όλα θά παρέμεναν μύθος, όπως πολλοί προσπαθούσαν νά πείσουν. Τά ευρήματα τής Λήμνου είναι όμοια μέ τής Τροίας στήν πρώτη φάση. Ή Τροία τού Πριάμου, τό «Άγιο κάστρο» δέν ήταν παρά αποικία τών Λημνίων, οί οποίοι επεχείρησαν νά ελέγξουν τίς εμπορικές οδούς, πού είχαν διανοιγή από τούς Αργοναύτες στόν Ελλήσποντο. Μέ τόν τρόπο αυτό μάς παρέχεται μία έμμεση χρονολόγησις τής Αργοναυτικής εξτρατείας καί τού Τρωικού πολέμου(πρίν τό 3000πχ καί τά δύο γεγονότα), τού οποίου τώρα οί λόγοι είναι καταφανείς, καί μάλλον οί πιό συνηθισμένοι στήν παγκόσμια πολεμική ιστορία (οικονομικοί λόγοι).

 

 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΕΝΟ.

Κάθε επόχή διαδέχεται τήν άλλη ομαλώς. Οί Έλληνες από τήν δημιουργεία τού ανθρώπου έως σήμερον, κατοικούν συνεχώς αυτήν τήν γή. Οί Παλαιολιθικές θέσεις βρίσκονται σέ όλη τήν Ελλάδα : Τρίλλια, Πετράλωνα, Μάνη, Θεόπετρα, Ροδόπη, Δράμα, Περδίκκα Ηπείρου, Νέα Νικομήδεια, Ελάτεια, Σέσκλο, Αττική, Διμήνι, Κυκλάδες, Λέρνη, Κρήτη, Λέσβο κτλ. Ή έννοια τής πατρίδος παρουσιάσθηκε πρώτα στίς αυτές τίς περιοχές, στούς πρώτους οικισμούς, στίς πρώτες Ελληνικές πόλεις. Άλλωστε ή λέξη Ελλάς είναι δηλωτικό μίας περιοχής μεταξύ τής σημερινής Φθιότιδος καί Θεσσαλίας.
Ή χώρα τού Αχιλλέως είναι ό τόπος όπου γεννήθηκε ή Ελλάς πρό χιλιάδων ετών. Από τότε συνεχίζει νά ζεί σέ πείσμα πολλών εχθρών καί «φίλων».
Στά τέλη τού 18ου αιώνα ένας Βρεττανός δικαστής στίς Βρεττανικές Ινδίες Ουίλλιαμ Τζόουνς απεφάνθη πώς ή σανσκριτική ήταν ή κοινή μητέρα όλων τών γλωσσών. Ό πραγματικός θεμελιωτής τής Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας ήταν ό Γερμανός Φράντς Μπόπ 1791-1867. Ό Μπόπ φοιτητής τό 1813 έζησε τήν αναβίωση τού Γερμανικού εθνικισμού μέ τήν συντριβή τών Πρώσσων στίς μάχες Ιένας, Άουερσταντ. Κατόπιν ή νίκη τών Πρώσσων στήν Λειψία έδωσε τήν υπερηφάνεια στούς Γερμανούς πού κορυφώθηκε δέ στό Βατερλώ τό 1815. Οί Έλληνες μέ τόσο προηγμένο πολιτισμό γιά τήν εποχή καί τόσο ανώτερο από τών ινδοευρωπαίων στίς Ουκρανικές στέππες, πώς επέτρεψαν στούς εισβολείς νά έλθουν καί νά εγκατασταθούν στήν γή των. Από τήν 5ην χιλιετία οί Έλληνες διέθεταν στρατό μέ όπλα, αλλά οί νομάδες μέ τά ρόπαλα κατάφεραν νά εισέθουν είς τήν Ελλάδα. Πώς ένας ναυτικός λαός μέ κωπήλατα καί ιστιοφόρα επέτρεψε σέ εισβολείς νά διασχίσουν τό Αιγαίο μέ μονόξυλα καί σχεδίες. Εκτός βέβαια άν οί ινδοευρωπαίοι έφτιαξαν πολεμικά ικανότερα στίς στέππες τού Καυκάσου ή στίς πεδιάδες τής κεντρικής Ευρώπης. Οί ινδοευρωπαιστές θεωρούν ώς αρχική των κοιτίδα τήν βόρεια Ινδία ή τόν Καύκασο στίς αρχές τής 3ης χιλιετίας. Πρώτο των θύμα υπήρξε ό πολιτισμός τών Χαράπα στίς εκβολές τού Ινδού. Εκεί ήκμασε έως τό 2500πχ ή πόλις Μοχέντζο Ντάρο. Οί κάτοικοι τεκμηριωμένα είχαν επαφή μέ τούς Σουμέριους πού βρίσκονταν στό απόγειο τής δόξης των, καθώς καί μέ τόν πολιτισμό τών Ντιλμούν, στό σημερινό Μπαχρέϊν. Στό Ντιλμούν έχουν ανακαλυφθή εγχειρίδια καί ξίφη Ελληνικού υποδείγματος, τής πρώιμης Μυκηναϊκής περιόδου. Ό Διώδορος ό Σικελιώτης γράφει μία μαρτυρία τών συγχρόνων κατοίκων τής Υεμένης, σύμφωνα μέ τήν οποία ήσαν απόγονοι Ελλήνων. Τήν εποχή αυτή μάλιστα οί Σουμέριοι ιδρύουν πόλεις κράτη, οί οποίες πολεμούν μεταξύ των, αλλά καί κατά γειτόνων βαρβάρων μέ φάλαγγες δορυφόρων. Στούς ινδοευρωπαίους αποδίδουν τήν εξημέρωσι τού ίππου, τήν κατεργασία τού χαλκού καί τήν εύρεση τού τροχού στήν περιοχή μεταξύ Υπερκαυκάσου καί Τουρκμενιστάν. Αυτοί λοιπόν απεφάσισαν νά μεταναστεύσουν σέ πιό θερμό κλίμα. Αυτοί λοιπόν οί πολιτισμένοι πού μάς έφεραν τά φώτα, αφού κατάστρεψαν τό Μοχέντζο Ντάρο, ίδρυσαν στήν Ινδία τόν δικό των πολιτισμό. Άλλοι κλάδοι των εκινήθησαν σέ άλλες περιοχές, όπως τό Ιρακινό υψίπεδο, αλλά καί τίς έφορες περιοχές μεταξύ Τίγρητος καί Ευφράτου. Οί Σουμέριοι λοιπόν καί οί λαοί τής Μέσης ανατολής εδιδάχθησαν από τούς ινδοευρωπαίους. Άλλο τμήμα των εκινήθη πρός Βαλκανική χερσόνησο. Αυτοί πού αργότερα ήταν οί «Έλληνες»,κατέβηκαν νοτιώτερα καί οί «πρωτοέλληνες» εγκαταστάθηκαν στήν Ρουμανία, όπου αναμίχθησαν μέ τούς εντοπίους. Αφού οί «Έλληνες» έμειναν εκεί γιά μερικούς αιώνες κατέβηκαν νοτιώτερα στήν σύγχρονη επικράτεια τής Ελλάδος. Έτσι οί ινδοευρωπαϊστές περιορίζουν τόν Ελληνικό πολιτισμό στά 4000έτη συνολικά. Τό όλο σχεπτικό πάσχει καί πάσχει πολύ.

 Ό Χρ. Ντούμας καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών παραδέχεται πώς οί μεγάλοι πολιτισμοί αναδείχθησαν εκεί όπου οί περιβαλλοντικές συνθήκες ευνόησαν τήν συγκέντρωση πληθυσμών. Οί περίοδοι τήξεως καί πήξεως τών πάγων, μεταξύ τών διαφόρων κατακλυσμών (-τρείς έκ τών οποίων καταγράφησαν είς τήν Ελληνική παράδοσι ώς τού Ωγύγου, τού Δαρδάνου καί τού Δευκαλίωνος-) έχουν άμεση σχέση μέ τήν ανάπτυξη τού πολιτισμού. Από τήν στιγμή λοιπόν πού έως τήν Ύστερη παλαιολιθική εποχή οί περιοχές τού όρους Αίμου ήσαν καλυμμένες από πάγους, ουδείς ηδύνατο νά ευδοκιμήση σέ αυτές. Οί δέ παγετώνες εκτείνονταν σέ όλο αυτό τό γεωγραφικό πλάτος. Άρα ή κοιτίδα τών ινδοευρωπαίων, τόν μόνο πολιτισμό πού θά μπορούσε νά δημιουργήση άν έμενε εκεί θά ήταν τών Εσκιμόων. Ό πολιτισμός γιά νά αναπτυχθή θέλη Εύκρατο κλίμα. Ό πολιτισμός τού 3000πχ τών Κουργάν πού επικαλούνται, δέν έχει αφήσει ούτε ένα πειστικό τεκμήριο τής υπάρξεώς του. Ακόμα καί μετά τούς Ελληνιστικούς χρόνους τό πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Μεσογείου καί στεππών είναι παραπάνω από εμφανές. Ακόμα καί οί Σκύθες γνωστοί είς τούς Έλληνας τών κλασσικών χρόνων, ήταν τόσο επηρεασμένοι από τόν Ελληνικό πολιτισμό πού όλα σχεδόν τά ευρήματά των εκεί νά μήν ξεχωρίζουν από τά Ελληνικά. Άρα επειδή οί Σκύθες ακολουθούσαν τόν Ελληνικό πολιτισμό σημαίνει τί; Hσαν απλώς λάτρεις τού Ελληνικού πολιτισμού ή ήσαν αυτοί πού ανέπτυξαν τόν κλασσικό πολιτισμό τών Ελλήνων ; Όταν λοιπόν ή νεολιθική Ελλάς είχε φθάσει σέ τέτοιο βαθμό ώστε νά εντοπίζουμε σήμερα λείψανα οδών, πόσο άραγε είχαν προχωρήσει οί νομάδες μετανάστες από τίς στέππες ; Ενώ στήν Ελλάδα έχουμε τήν εμφάνιση τής πόλεως-κράτος, στίς στέππες πρέπει νά περάσουν χιλιάδες χρόνια ακόμα γιά νά γίνει αυτό. Οί βελτίωση τών συνθηκών διαβιώσεως οδήγησε σέ πληθυσμιακή αύξηση, καί αυτή οδήγησε στήν ανάγκη αναπτύξεως μεθόδων σιτίσεως καί υδρεύσεως μεγαλων μαζών. Έτσι λοιπόν στίς Ελληνικές πόλεις πρώτα, αναπτύσσονται αρδευτικά έργα καί υδρευτικά δίκτυα, αλλά καί οχυρώσεις γιά τήν προστασία τών κεκτημένων. Ανακαλύφθηκε ή γεωργία καί ή κτηνοτροφία. Στήν Ελλάδα αρχαιολογικώς αποδεδειγμένα ή γεωργία ενεμφανίσθη στήν Νικομήδεια τής Μακεδονίας από τό 7000πχ. Τέλος αναπτύχθηκε ή ιδέα τού πολίτου-οπλίτου ένα νεοσύστατο παραγωγικό κεφάλαιο. Αυτοί οί Άρειοι (Άριοι), οί ευγενείς πολεμιστές εμφανίζονται στήν Ελλάδα από τήν νεολιθική εποχή έως καί σήμερα. Στήν Πολιόχνη τής Λήμνου, μία έκ τών αρχαιοτέρων πόλεων τής Γηραιάς Ήπείρου (πρό τού 3000πχ), μετά από ανασκαφές Ιταλών, έδειξε τήν ύπαρξη προιστορικού Βουλευτηρίου. Αυτή λοιπόν ήταν ή κοινωνική οργάνωσι τών προιστορικών Ελλήνων. Ωστόσο ό καθηγητής Πελεκίδης στό βιβλίο «Αρχαία Ελληνική Ιστορία», λέγει : «πώς τό καλό κλίμα δέν είναι πάντα αναγκαία συνθήκη γιά τήν ανάπτυξη πολιτισμού. Οί Τούρκοι γιά παράδειγμα βρίσκονται στίς ακτές τής Ανατολικής Μεσογείου από τόν 15ον αιώνα, αλλά παρ’όλα αυτά δέν ανέπτυξαν ποτέ ναυτιλία». Οί Έλληνες όμως εντεταγμένοι ανέκαθεν στό φυσικό αυτό περιβάλλον πού τούς εξέθρεψε καί τούς εγέννησε, εκμεταλλεύθησαν ότι αυτό διέθετε. Από τό 8000πχ καί τά ευρήματα στό Φράχθι τής Ερμιονίδος δείχνουν τήν ικανότητα τών Ελλήνων νά ναυσιπλοούν από τότε. Επίσης οί βραχογραφίες τού Παγγαίου καί Στρόφιλα, αλλά καί τών ακτών τίς Αττικής, επιβεβαιώνουν τήν πανάρχαια Ελληνική ναυτιλία. Πήλινα ομοιώματα πλοίων ευρέθησαν ακόμα καί στήν απομακρυσμένη από τήν Θάλασσα Θεσσαλία. Σκεύος τηγανόσχημο τής Σύρου τού 2800πχ, εικονίζει κωπήλατο σκάφος 24 κωπών συνολικά, τό οποίο ομοιάζει σκανδαλωδώς μέ τριακόντορο. Τό πλοίο είχε υπερυψωμένη πλώρη καί τρόπιδα. Τήν ίδια εποχή στίς στέππες δέν ανιχνεύονται διαδικασίες όμοιες μέ εκείνες πού οδήγησαν πρός τήν οργάνωση πρωτοαστικών κοινωνιών.

Οί πολιτισμοί τής στέππας καί λόγω τού νομαδικού βίου, δέν θά μπορούσαν νά παρουσιάσουν παρόμοια ενασχόλησι. Ή ανάπτυξη τεχνογνωσίας προϋποθέτει σταθερή εγκατάσταση ενός πληθυσμού σέ περιοχή πλούσια σέ πρώτες ύλες, ή τουλάχιστο σέ μία περιοχή πού θά ήταν προσβάσιμες οί απαραίτητες ύλες. Αυτό τό πλεονέκτημα τό διατηρούσε μόνο ό Ελληνικός πληθυσμός σέ παγκόσμιο επίπεδο, αφού όλες οί ύλες ήταν μέσα στά πόδια του, καί ώς ό μόνος ναυτικός λαός, είχε τήν δυνατότητα νά μεταφέρει γνώσι σέ άλλους λαούς πού συχνά επισκεπτόταν. Ή ινδοευρωπαϊκή άφιξη από Βορρά είναι εντελώς αστήρικτη καί βασίζεται σέ υποθέσεις καί μόνο. Άλλωστε δέν άφησαν τίποτα ώς σημάδι πολιτισμού στήν βόρειο Βαλκανική, από όπου πέρασαν. Κανένα εύρημα τού πλουσίου ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού δέν έχει ευρεθή. Στούς δέ τόπους εγκαταστάσεώς των, δέν άφησαν ούτε ίχνος. Επίσης οί καταστροφές πού έγιναν τήν 3ην χιλιετία περιορίζονταν στίς παράκτιες περιοχές. Ακριβώς γιά τόν λόγο αυτόν, γιά νά ανταπεξέλθουν έναντι αυτού τού επιχειρήματος, επενόησαν τήν έκ θαλάσσης εισβολή.
Πού βρήκαν όμως τά πλοία; Οί γηγενείς γιατί δέν τούς σταμάτησαν; Πώς ανέχτηκε ένας ναυτικός λαός από τήν 8η χιλιετία νά ηττηθή από εισβολείς άπειρους στήν ναυτιλία; Τό καλοκαίρι τού 480πχ 200 πλοία τού Ξέρξου καταβυθίζονται στόν βόρειο Ευβοϊκό, ενώ 2500χρόνια πρίν, οί ινδοευρωπαίοι μέ σχεδίες διέχιζαν τό Αιγαίο, καί οί τότε κάτοικοι, έν όψει τής απειλής περιορίσθησαν στήν παρατήρησι τού άκακου στόλου σχεδιών τών εισβολέων. Μπορεί βέβαια καί νά φοβόνταν νά ναυμαχίσουν, γιατί ώς γνωστό στήν Βόρειο Βαλκανική καί στίς στέππες οί φοβεροί ινδοευρωπαίοι είχαν σχολές ναυτικών δοκίμων. Οί Έλληνες βέβαια, αφού ήρθαν ώς ινδοευρωπαίοι, έμαθαν από τούς Αιγυπτίους καί τούς διαβόητους Φοίνικες νά κατασκευάζουν πλοία καί νά ναυσιπλοούν. Ή ιστορία όμως λέει άλλα : τό Αιγαίο ήταν θάλασσα μέ μεγάλη κίνηση καί αυτό τεκμηριώνεται από τά χιλιάδες ευρήματα στίς Κυκλάδες, στίς ακτές τής Πελοποννήσου, στήν Λήμνο, στήν νησίδα Δοκό κτλ. Εκεί ανακαλύφθη ναυάγιο τού 3000πχ τό οποίο ήταν έμφορτο καί πήγαινε πρός Κυκλάδες. Υπάρχουν επίσης ευρήματα τηγανόσχημα, σκεύη, σφραγίσματα κτλ, αλλά καί βραχογραφίες στό Παγγαίο. Στά 4000-3000πχ ιδρύονται πόλεις όπως ή Πολιόχνη στήν Λήμνου, ή Τροία, αί Μυκήναι, αί Θήβαι, ενώ συμπτωματικά ιδρύεται ή πρώτη δυναστεία τών Φαραώ στήν Αίγυπτο, από κάποιον Μίν (Μήν) καί στήν Μεσοποταμία αρχίζει ή ανάπτυξη τού Σουμεριακού πολιτισμού. Ακόμα δυστυχώς δέν έχουν εφευρεθή οί Φοίνικες. Στό Σέσκλο όμως από τό 6000πχ ανεπτύχθη πολιτισμός. Στήν Πολιόχνη ευρέθησαν ορείχαλκες αιμές δοράτων καί πέλεκυς τού 2400πχ. Ακόμα όμως δέν είχαν προλάβει νά έρθουν ινδοευρωπαίοι νά διδάξουν τήν κατεργασία χαλκού καί ορείχαλκου. Ή Πολιόχνη πρωτοϊδρύθηκε τό 3700πχ καί τά επόμενα 500χρόνια κατέστη τό μεταλλουργικό κέντρο τής Ελλάδος, λειτουργώντας ώς σταθμός εμπορίας μετάλλων, τά οποία έρχονταν από τήν Κολχίδα. Δέν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι ή νήσος ήταν αφιερωμένη στόν Ήφαιστο. Από εκεί άλλωστε επέρασαν οί Μινύες Αργοναύτες, κατά τό ταξείδι των πρός τήν Κολχίδα, σέ μία προσπάθεια εξερευνήσεως μετάλλων καί δή χρυσού. Έως τήν ανακάλυψη τής πόλεως, όλα θά παρέμεναν μύθος, όπως πολλοί προσπαθούσαν νά πείσουν. Τά ευρήματα τής Λήμνου είναι όμοια μέ τής Τροίας στήν πρώτη φάση. Ή Τροία τού Πριάμου, τό «Άγιο κάστρο» δέν ήταν παρά αποικία τών Λημνίων, οί οποίοι επεχείρησαν νά ελέγξουν τίς εμπορικές οδούς, πού είχαν διανοιγή από τούς Αργοναύτες στόν Ελλήσποντο. Μέ τόν τρόπο αυτό μάς παρέχεται μία έμμεση χρονολόγησις τής Αργοναυτικής εξτρατείας καί τού Τρωικού πολέμου(πρίν τό 3000πχ καί τά δύο γεγονότα), τού οποίου τώρα οί λόγοι είναι καταφανείς, καί μάλλον οί πιό συνηθισμένοι στήν παγκόσμια πολεμική ιστορία (οικονομικοί λόγοι). 

ΠΗΓΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΑΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΒΙΛΛΙΩΤΗΣ

ΤΕΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧ. ΜΟΥΣΕΙΟ

F ΠΑΝΟΡΑΜΙΟ