Κίνημα πλατεία και οι ...Πατάτες

Λίγους μήνες πρίν η Πλατεία Συντάγματος ενσάρκωνε το κίνημα της ''Πλατείας", αυτή την αυθόρμητη διαμαρτυρία ενάντια στην εγχώρια Μαφιοκρατία και συνάμα την  υπόσχεση μιας Άμεσης Δημοκρατίας. Η "Πλατεία", το Κίνημά της και οι ελπίδες που εξέθρεψε, εξανεμίστηκαν  την επόμενη της κατάρρευσης της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Βέβαια  παραμένει πάντα το ερώτημα αν το βαθύτερο πρόβλημα της "Πλατείας" ήταν η Κυβέρνηση Παπανδρέου ή η πολυδαίδαλη Μαφιοκρατία που βύθισε τη Χώρα στην ηθική και οικονομική απαξίωση. Σε κάθε περίπτωση και ακριβώς τότε, η "Πλατεία" (και ειδικότερα το Κίνημα της
Πλατείας Συντάγματος), μποϋκοτάροντας το Δημοψήφισμα έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να εισέλθει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Ανεξάρτητα από τα (ιδιοτελή) κίνητρα του Παπανδρέου που το πρότεινε, το Δημοψήφισμα συνιστούσε την μεγάλη ευκαιρία της "Πλατείας" να καθορίσει πολύτροπα την Πολιτική Ιστορία της Χώρας, ίσως μάλιστα και της Ευρώπης. Ωστόσο η "Πλατεία" (όπως και η Αριστερά) συντάχθηκε τότε με τον ίδιο τον πυρήνα της εγχώριας Μαφιοκρατίας η οποία έβλεπε στο Δημοψήφισμα την αρχή του τέλους της. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα ιστορικό, κοινωνιολογικό και πολιτικό παράδοξο που θα αναλύσουμε σε προσεχή ανάρτηση. Μέρος του ίδιου παράδοξου συνιστά και η επόμενη διαπίστωση: την επαύριο της ματαίωσης του Δημοψηφίσματος η ‘‘Πλατεία’’ ξεφούσκωνε παρά το γεγονός οτι οι συνθήκες της Οργής, η λαϊκή εξαθλίωση, αυξάνονταν μέσα από την φορολογική επιδρομή και την αυξανόμενη ανεργία. 

    Την παλιά εικόνα της Πλατείας Συντάγματος που έσφυζε από πολιτική οργή και ελπίδα αυθεντικής Δημοκρατίας διαδέχεται τώρα η εικόνα της απελπισίας και της παθητικότητας. Πρόκειται γιά την εικόνα εκατοντάδων  Αθηναίων που συνωστίσθηκαν προχθές στο Σύνταγμα γιά τη δωρεάν διανομή πατάτας και άλλων ζαρζαβατικών (βλ. εδώ).  Ως προείκασμα ενός επερχόμενου μέλλοντος που θα αφορά πάρα πολλούς, έχει σοκάρει. Σοκάρει επιπλέον γιά τις κατοχικές μνήμες που ξέθαψε. Γιά μας βέβαια ήταν μιά αναμενόμενη (και θλιβερή) επιβεβαίωση. Ήδη από τις 8 Δεκεμβρίου 2008 κάναμε λόγο εδώ γιά "τα (μεταμοντέρνα…) δημοτικά συσσίτια - που η Ελλάδα είχε ξεχάσει λίγο μετά τον Εμφύλιο" ως συνέπεια της Μαφιοκρατίας που είχε από καιρό εμπεδωθεί στην Ελλάδα. Αυτά τα συσσίτια σήμερα πολλαπλασιάζονται και χιλιάδες εξαθλιωμένοι συμπολίτες μας προσφεύγουν  στο πιάτο που τους προσφέρεται. Γι’ αυτούς η απόλυτη ένδεια συνιστά και τον λόγο της αμήχανης, απελπισμένης πολιτικής παθητικότητας. Γιά όλους τους υπόλοιπους όμως, γιά εμάς, η πολιτική παθητικότητα πώς δικαιολογείται;;;
   Εν τω μεταξύ η εγχώρια Μαφιοκρατία οργανώνει το συλλογικό θυμικό με εκκλήσεις χριστιανικής αρωγής στα συσσίτια των εξαθλιωμένων συμπολιτών μας. Και η Αριστερά συμπορεύεται... (βλ. εδώ). Αλλά ο (χριστιανικός) οίκτος δεν εξάλειψε την εξαθλίωση, αντίθετα διαιώνισε καί την εξαθλίωση και την πολιτική παθητικότητα που εκτρέφει την πρώτη. Η αρωγή μας θα είναι πάντα μικρή, ασήμαντη και ύποπτη όσο μας καθησυχάζει - όσο μας βαυκαλίζει δηλαδή  με την ανάξια, ποταπή σκέψη ‘‘ δεν είμαι σαν κι αυτόν - τον βοήθησα’’. Αντίθετα, η αρωγή μας θα είναι μεγάλη και ευγενική αν διεκδικήσουμε - ξανά στο Σύνταγμα - την αναδιανομή του Πλούτου, αυτού του Πλούτου  που μας έκλεψε η εγχώρια Μαφιοκρατία. Αν δηλαδή στην Πλατεία Συντάγματος η εικόνα θα είναι διαφορετική..., χωρίς ‘‘Πατάτες’’...
------------------------------
Post Scriptum, 30/1 : Δύο μέρες μετά την ανάρτησή μας, η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο κα Τσαλίκογλου ανέλυσε εύστοχα την ευρύτερη ψυχολογική ‘οικονομία’ του σύχρονου οίκτου - μολονότι η ίδια δεν χρησιμοποιεί τον όρο αυτό (βλ. εδώ). Υπογραμμίζουμε, μαζί με την αθρογράφο, τον κίνδυνο του ΕΘΙΣΜΟΥ προς την αλλότρια εξαθλίωση που, κατά την άποψή μας, απονευρώνει όλα τα κίνητρα μιάς ριζικής-ριζοσπαστικής εξάλειψής της. Θα προσθέσουμε ωστόσο οτι από την κα Τσαλίκογλου θα περιμέναμε και μιά κριτική γιά το Υποκείμενο του Οίκτου, δηλ. γιά την νοσηρότητα που τον υποτείνει στο μέτρο που δεν ενεργοποιεί το Υποκείμενο γιά τη ριζική εξάλειψη του Αντικειμένου του Οίκτου, δηλαδή των Αιτιών που το παράγουν και το αναπαράγουνως κοινωνικό φαινόμενο.